ος, ον, né de la terre, OD. 7, 324 ; ANTH. 14, 23.

Étym. γαίη.

α, ον, sprung from Gaia or Earth, Τιτυόν, Γαιήϊον υἱόν Od. 7.324, cf. AP 14.23.
earthly, βίου βροτέου γ. δεσμά Nonn. D. 37.4; μελέων γ. ἄχθος Eranos 13.88.

der Erde angehörig, adjektiv. zu γαῖα, Hom. einmal, Od. 7.324 Τιτυὸν γαιήϊον υἱόν, = τὸν τῆς γῆς υἱόν, den Sohn der Erde ; Od. 11.576 Τιτυὸν γαίης ἐρικυδέος υἱόν ; vgl. Σθένελον Καπανήϊον υἱόν Il. 5.108, Σθένελος, Καπανῆος ἀγακλειτοῦ φίλος υἱός 2.564, Ἀγαμεμνονέην ἄλοχον Od. 3.264, Γοργείην κεφαλὴν δεινοῖο πελώρου 11.634. Mit Anspielung auf Homer Aenigm. 29 (XIV.23) γαιήϊος υἱός.