υος (ἡ) [ῠ, mais v. ci-dessous]
   I mâchoire, particul. :
      1 mâchoire inférieure (p. opp. à γένειον), ARSTT. H.A. 1, 11, 10 ; au plur. les mâchoires, en parl. des animaux (sanglier, IL. 11, 416 ; chevaux, ESCHL. Sept. 122 ; EUR. H.f. 384) ; au sg. pour le plur. EUR. Ph. 1180 ;
      2 p. ext. la bouche extérieure, càd. les lèvres, le menton et les joues, au plur. OD. 11, 320 ; au sg. EUR. Ph. 63 ; Andr. 1181 ; THCR. Idyl. 14, 69 ;
      3 particul. menton, en parl. d’un lièvre, XÉN. Cyn. 5, 10 ; ou joue, en parl. d’une pers. EUR. Suppl. 1155 ;
   II p. anal. :
      1 tranchant d’une hache, SOPH. Ph. 1205 ; El. 197 ;
      2 crochet d’un hameçon, OPP. H. 3, 539 ;
      3 fourche, NIC. Al. 50.

➳ Sg. voc. γένυ, EUR. Andr. 1181. Plur. gén. contr. γένυν [ῡ] p. γενύων, PD. P. 4, 401 ; ESCHL. l. c. Dat. γένυσι, SOPH. Ant. 121 ; poét. γένυσσι, IL. 11, 416. Acc. contr. γένυς [ῡ] p. γένυας, OD. 11, 320. — [ῡ pour ῠ] EUR. El. 1214 ; fr. 534, 6.

Étym. Cf. γένειον, lat. gĕna.

υος, ἡ, dat. γένυι Pi. O. 13.85; pl., gen. γενύων P. 4.225 (disyll.), A. Th. 122 (lyr.); dat. γένυσι S. Ant. 121 (lyr.), Ep. γένυσσι Il. 11.416, γενύεσσι Nic. (v. infr.); acc. γένυας, contr. γένυς : — jaw, πυκάσαι τε γένυς εὐανθέϊ λάχνῃ Od. 11.320; ἡ ἄνω γ., ἡ κάτωθεν, Arist. HA 492b23, sq. ; pl., γένυες both jaws, the mouth with the teeth, Il. 23.688, 11.416, Pi. P. 4.225, S. Ant. 121; in sg., Thgn. 1327, E. Ph. 1380, al. ; generally, side of the face, cheek, φίλον φίλημα παρὰ γένυν τιθέντα E. Supp. 1154.
edge of an axe, axe, S. Ph. 1205 (lyr.), El. 196 (lyr.); of a fishing-hook, Oppian. H. 3.539; πυράγρης Nic. Al. 50 (pl.).
(Cf. Skt. hanus, Lat. gena, etc.) [υ twice in E., El. 1214 (lyr.), Fr. 530.6.]

υος, ἡ (vgl. γένειον), der Kinnbacken ; Hom. dreimal, plur.: Il. 23.688 χρόμαδος γενύων, von Menschen ; 11.416 θήγων λευκὸν ὀδόντα μετὰ γναμπτῇσι γένυσσιν, von einem Eber ; Od. 11.320 πρίν σφωιν ὑπὸ κροτάφοισιν ἰούλους ἀνθῆσαι πυκάσαι τε γένυς εὐανθέϊ λάχνῃ, var. lect. γένυν, accus. pl. γένῡς statt γένυας, vgl. Scholl.
Bei den Folgden:
1) im singul., der untere Kinnbacken, das Kinn ; Eur. Phoen. 63 ; Xen. Cyn. 5.10 ; Arist. Hist. A. 1.9.6 ἔτι σιαγόνες δύο· τούτων τὸ πρόσθιον γένειον, τὸ δ' ὀπίσθιον γένυς. Häufig im plur. beide Kinnladen, der Mund mit den Zähnen ; öfter Pind. von Pferden ; Aesch. Spt. 115 u. Eur. Herc.Fur. 384 ; Arist. anim. 3.7 u. Sp.; vgl. noch Eur. Phoen. 1389 ἀγρίαν θήγοντες γένυν.
2) (vgl. γενηΐς) Schärfe des Beils, Beil, ἀμφήκης Soph. El. 476 ; vgl. Phil. 1190 u. sp.D.; auch vom Angelhaken, ἀγκίστροιο γ. Opp. H. 3.539 ; πυράγρης Nic. Al. 50.
[γένῡν El. 1214.]