'ωτος (ὁ) :
   I le rire :
      1 au propre, γ. πολύς, XÉN. Cyr. 2, 3, 18 ; μέγιστος, PLAT. Pol. 295 e, ou ἰσχυρός, PLAT. Rsp. 388 e, grand, très grand ou fort éclat de rire ; ἄσϐεστος δ' ἄρ' ἐνῶρτο γέλως θεοῖσι, IL. 1, 599, alors un rire inextinguible s’éleva parmi les dieux ; γ. γίγνεται, ATT. le rire naît ; γέλων ou γέλωτα παρέχειν, OD. 20, 8 ; XÉN. Cyr. 2, 2, 13 ; etc. ; ποιεῖν, XÉN. Cyr. 2, 2, 11 ; PLAT. Charm. 155 b ; κινεῖν, XÉN. Conv. 1, 14 ; παρασκευάζειν, PLAT. Leg. 669 b ; τιθέναι, EUR. Ion 1172, faire naître, exciter ou provoquer le rire ; ὀφλισκάνειν, AR. Nub. 1035, faire rire à ses dépens ; ξυντιθέναι, SOPH. Aj. 303 ; ἄγειν, ibid. 382, prolonger le rire, rire largement ou longuement ; κατέχειν γέλωτα, XÉN. Cyr. 2, 2, 5, contenir ou réprimer le rire ; ἐπὶ γέλωτι, HDT. 9, 82 ; AR. Ran. 404, pour provoquer le rire ; σὺν γέλωτι, XÉN. An. 1, 2, 17 ; ἅμα γέλωτι, PLAT. Leg. 789 d ; μετὰ γέλωτος, PLUT. Mar. 18, en riant ;
      2 en mauv. part, sujet de rire, objet de risée : γέλωτα τίθεσθαί τι, HDT. 3, 29 et 38, ou ἀποδεῖξαι, PLAT. Theæt. 166 a ; ἐν γέλωτι ποιεῖσθαί τι, LUC. H. conscr. 32, faire de qqe. ch. un objet de risée ; ἐς γέλωτά τι τρέπειν, AR. Vesp. 1260 ; THC. 6, 53 ; εἰς γέλωτά τι ἐμϐάλλειν, DÉM. 151, 19, tourner qqe ch. en dérision ; γέλωτα γίγνεσθαί τινι, SOPH. O.C. 902, devenir un objet de risée pour qqn ; γέλως ἐσθ' ὡς χρώμεθα τοῖς πράγμασι, DÉM. 47, 6, c’est une dérision que de manier ainsi nos affaires ; cf. DÉM. 185, 18 ;
   II p. anal. avec les plis que le rire dessine sur le visage, plis ou rides que dessinent les vagues, OPP. H. 4, 334.

➳ Dat. épq. γέλῳ (de l’éol. γέλος, sel. GR. COR. p. 608), OD. 18, 100. Acc. épq. γέλων, OD. 18, 350 (var. γέλω dans un seul ms.) ; 20, 8, 346 ; acc. poét. γέλων, SOPH. Aj. 303 ; EUR. Ion 1172, etc. ; postér. en prose, PALÆPH. 31, 6 ; POLYEN 1, 34. Plur. gén. γελώτων, PLAT. Leg. 732 c.

Étym. γελάω.

'

Aeol. γέλος, ὁ, gen. γέλωτος, Att. γέλω ; dat. γέλωτι, Ep. γέλω or γέλῳ Od. 18.100; acc. γέλωτα, poet. (and late Prose, Polyaen. 1.34.2, f.l. in Palaeph. 30) γέλων, v. infr. (acc. γέλω is v.l. in Od. 18.350, cf. infr.); gen. pl. γελώτων Pl. Lg. 732c; dat. γέλωσιν Ph. 2.167, PGiss. 1.3.6 (ii AD); (< γελάω): — laughter, γέλῳ ἔκθανον Od. 18.100; γέλω… παρέχουσαι 20.8; ἄσβεστον γέλω (v.l. γέλον) ὦρσεν ib. 346; ἄσβεστος δ’ ἄρ’ ἐνῶρτο γέλως… θεοῖσι Il. 1.599; γέλων δ’ ἑτάροισιν ἔτευχε Od. 18.350; γέλων δ’ ἔθηκε συνδείπνοις E. Ion 1172; γέλωτα ποιεῖν, μηχανᾶσθαι, κινεῖν, X. Cyr. 2.2.11 and 14, Smp. 1.14; παρασκευάζειν Pl. Lg. 669d; γέλων ξυντιθέναι, γέλωτα ἄγειν, S. Aj. 303, 382; γ. ἔχει τινά Od. 8.344; γ. ἂν γίγνοιτο Pl. Plt. 295e; γέλωτος καταρραγέντος Ath. 5.211c (so in Act., πολλοὺς κατέρρηξεν ἡμῶν γέλωτας Hippoloch. ib. 130c); κατασχεῖν γέλωτα X. Cyr. 2.2.5, etc. ; οὐ γέλωτα δεῖ σ’ ὀφλεῖν E. Med. 404, cf. Ar. Fr. 898; ἐπὶ γέλωτι to provoke laughter, Hdt. 9.82, Ar. Ra. 405; γέλωτος ἄξια ridiculous, E. Heracl. 507; ἅμα or σὺν γέλωτι, Pl. Lg. 789d, X. An. 1.2.18; μετὰ γέλωτος Antiph. 144.6; ἐν γέλωτι προφέρειν in joke, Plu. 2.124d; πολὺς γ. loud laughter, X. Cyr. 2.3.18, etc. (πλατὺς γ., which Thom.Mag. p. 293 R. recommends, is not classical); μέγιστος, ἰσχυρὸς γ., Pl. Plt. l.c., R. 388c; Σαρδόνιος γ. (v. Σαρδόνιος); Αἰάντειος γ. a maniac΄s laugh, Diogenian. 1.17. metaph of waves, = γέλασμα, Oppian. H. 4.334.
occasion of laughter, food for laughter, γ. γίγνομαί τινι S. OC 902; ταῦτ’ οὐ γ. κλύειν ἐμοῦ ; E. Ion 528; γέλωτά τινα τίθεσθαι Hdt. 3.29, 7.209; ἀποδεῖξαι Pl. Tht. 166a; εἰς γ. τρέπειν, ἐμβάλλειν, Th. 6.35, D. 10.75; ἐν γέλωτι ποιεῖσθαί τι Luc. Hist. Conscr. 32, etc. ; γ. ἔσθ’ ὡς χρώμεθα τοῖς πράγμασι D. 4.25; ὅσα γὰρ…, πλείων ἐστὶ γ. τοῦ μηδενός Id. 14.26.
dimple in the hinder parts, Luc. Am. 14.

ωτος, ὁ, das Lachen, Gelächter, Ausdruck der Freude, des Spottes usw., von Hom. an überall. Hom. acht Stellen, viermal nom. γέλως, viermal accus. γέλω : Od. 20.8 ἀλλήλῃσι γέλω καὶ ἐϋφροσύνην παρέχουσαι, v.l. γέλων u. γέλον ; 20.346 μνηστῆρσι δὲ Παλλὰς Ἀθήνη ἄσβεστον γέλω ὦρσε, v.l. γέλον ; 18.350 γέλω δ' ἑτάροισιν ἔτευχεν, v.l. γέλων, γέλον ; 18.100 μνηστῆρες χεῖρας ἀνασχόμενοι γέλω ἔκθανον, v.l. γέλῳ, dativ.; man hat auch das γέλω ohne Jota subscript. in dieser Stelle für den dativ. genommen, es ist aber accusat., vgl. ὁδὸν ἰέναι, ὁδὸν ἡγεῖσθαι, νικᾶν τὰς γνώμας, Κορινθίους ἀπεωσάμεθα ναυμαχίαν usw.; die Alexandriner werden hier wohl eine Homerische oder Attische Enallage des Casus gesehn haben ; nominat. γέλως Od. 8.344 οὐδέ Ποσειδάωνα γέλως ἔχε, 343 ἐν δὲ γέλως ὦρτ' ἀθανάτοισι θεοῖσιν, 326 und Il. 1.599 ἄσβεστος δ' ἄρ' ἐνῶρτο γέλως μακάρεσσι θεοῖσιν. – In Prosa dat. γέλωτι, accus. γέλωτα ; nach Moeris γέλων Att. Form, wofür Pierson Beispiele aus Att. Dichtern beibringt, p. 80 ; – ἐπὶ γέλωτι, zum Scherz, Her. 9.82 ; σὺν γέλωτι, unter Lachen, Xen. An. 1.2.18 ; ἅμα γέλωτι Plat. Legg. VII.789d ; μετὰ γέλωτος Plut. Mar. 18 ; γέλωτα παρέχειν, Lachen erregen, Plat. Gorg. 473e ; Xen. Cyr. 2.2.13 ; ὀφλισκάνειν Ar. Nub. 1018 ; Plat. Phaed. 117a u. öfter ; παρασκευάζειν Legg. II.669b ; ποιεῖν Charm. 155b ; Xen. Cyr. 2.2.11 ; κινεῖν Conv. 1.14 ; τιθέναι Eur. Ion. 1191 ; κατέχειν, das Lachen unterdrücken, Plat. Lach. 184a ; Xen. Cyr. 2.2.5 ; πολὺς γέλως, starkes, langes Gelächter, Cyr. 2.3.18 u. sonst ; selten πλατύς, was Thom.Mag. empfiehlt ; μέγας, ἰσχυρός, Plat. Polit. 295e, Rep. III.286e ; αἰάντειος γ. s. Zenob. 1.43 ; – γέλωτα τὰ τοιαῦτα τίθεσθαι, etwas zum Gegenstand des Lachens, Gespöttes, lächerlich machen, Her. 3.38 ; vgl. 29 ; ἀποδείκνυμι Plat. Theaet. 166a ; ἐς γέλωτά τι τρέπειν Ar. Vesp. 1260 ; Thuc. 6.53 ; εἰς γέλωτα καὶ λοιδορίαν τι ἐμβάλλειν Dem. 10.75 ; καὶ ἐς σκώμματα 54.13 ; ἐν γέλωτι ποιεῖσθαί τι, Luc. enc.Dem. 12 ; γέλως ἐστί, es ist zum Lachen, Dem. 4.25 ; vgl. 14.27 ; γέλως γίγνεσθαί τινι, Einem zum Gespött werden, Soph. O.C. 902.
Uebertr. vom leisen Geplätscher der Wellen, Opp. Hal. 4.334.

γέλως, -ωτος, ὁ,
[in LXX chiefly for שְׂחוֹק ;]
laughter: Jas.4:9.†
(AS)