'[ᾰ ; v. ci-dessous] conj. touj. placée après un mot, car, en effet ;
A elle s’emploie :
   I. 1 pour démontrer que ce qui vient d’être dit est naturel ou possible : Ζεὺς πολλῶν πολίων κατέλυσε κάρηνα· τοῦ γὰρ κράτος ἐστὶ μέγιστον, IL. 2, 118, Zeus a renversé les faîtes de beaucoup de villes ; car sa puissance est très grande ; ὧδε δὲ γνώσῃ ὅτι τἀληθῆ λέγω· εὑρήσεις γάρ, etc. PLAT. Prot. 349 d, tu reconnaîtras ainsi que je dis vrai ; car tu trouveras, etc. Elle se place qqf., comme par parenthèse, avant la propos. qu’elle explique : Ἀτρείδη, πολλοὶ γὰρ τεθνᾶσιν Ἀχαιοί, τῷ σε χρὴ πόλεμον παῦσαι, IL. 7, 328, fils d’Atrée, tant de Grecs sont morts déjà qu’il te faut cesser la guerre (litt. il te faut… car beaucoup de Grecs) ; εἶεν, σὺ γὰρ τούτων ἐπιστήμων, τί χρὴ ποιεῖν ; PLAT. Phæd. 117 b, eh bien donc, car tu sais cela, que faut-il faire ? Dans ce cas, le sujet de la propos. principale devient qqf. par attract. le rég. de la propos. où se trouve γάρ : τῶν δὲ πᾶν γὰρ ἦν τὸ πλῆθος αὐτῶν μεταίτιον οὐκ ἐδέκοντο (pour οἱ δέ, πᾶν γὰρ ἦν…, οὐκ ἐδέκοντο), HDT. 4, 200, ceux-ci, car toute la foule était leur complice, n’accueillaient pas, etc. ; τῇ δὲ κακῶς γὰρ ἔδεε γενέσθαι εἶπε (pour ἡ δέ, κακῶς γὰρ…, εἶπε), HDT. 9, 108, celle-ci, car il fallait qu’il lui arrivât malheur, dit, etc. ; τῶν δὲ Ἀθηναίων ἔτυχε γὰρ πρεσϐεία ἐν τῇ Λακεδαίμονι παροῦσα, καὶ ὡς ᾔσθοντο (pour οἱ δὲ Ἀθηναῖοι, ἔτυχε γὰρ πρεσϐεία…, ὡς ᾔσθοντο), THC. 1, 72, les Athéniens, car leur ambassade se trouvait justement à Lacédémone, apprenant que, etc. ;
      2 pour justifier une affirmation implicitement contenue dans ce qui vient d’être dit : ἐπιστευόμην ὑπὸ τῶν Λακεδαιμονίων· οὐ γὰρ ἄν με ἔπεμπον πάλιν πρὸς ὑμᾶς (s.-e. εἰ μὴ ἐπίστευον), XÉN. An. 7, 6, 33, j’avais la confiance des Lacédémoniens, car autrement ils ne m’auraient pas renvoyé auprès de vous ; particul. dans une réponse, pour confirmer une formule d’affirmation ou de négation exprimée ou sous-entendue : οὔκουν ἀνάγκη ἐστί ; — ἀνάγκη γάρ, ἔφη, XÉN. Cyr. 2, 1, 7, n’est-ce pas chose nécessaire ? Oui, en effet, dit-il, cela est nécessaire ; καὶ δῆτ' ἐτόλμας τούσδ' ὑπερϐαίνειν νόμους ; — οὐ γάρ τί μοι, Ζεὺς ἦν ὁ κηρύξας τάδε, SOPH. Ant. 449, eh quoi ! tu as osé enfreindre ces lois ? — Certes, car pour moi ce n’est pas Zeus qui les a édictées ;
   II pour expliquer ce qu’on vient de faire entendre (γάρ correspond alors au français : c’est que) : λεκτέα ἃ γιγνώσκω· ἔχει γὰρ ἡ χώρα πεδία κάλλιστα, XÉN. An. 5, 7, 6, je dois dire ce que je sais, c’est que le pays a des plaines magnifiques. En ce sens γάρ est souvent annoncé par les locut. τὸ δὲ μέγιστον, ὃ δὲ μέγιστον ou δεινότατον, etc. : τὸ δὲ πάντων σχετλιώτατον· οὓς γάρ, etc. ISOCR. le plus fâcheux de tout, c’est que ceux que, etc. ; ὃ δὲ πάντων ἀδικώτατον ἔδοξε· τῶν γὰρ προγεγραμμένων ἠτίμωσεν υἱούς, PLUT. ce qui parut le plus injuste de tout, c’est qu’il déclara infâmes les enfants des proscrits ; τούτου δὲ τεκμήριον· τόδε γάρ, HDT. 2, 58, en voici la preuve, c’est que, etc. ; de même, après les formules qui annoncent un avis, une explication, etc. (σκέψασθε δέ, δῆλον δέ, μαρτύριον δέ, etc. examinez donc, cela est évident, et la preuve, etc.) ATT. ;
   III pour tirer une sorte de conclusion de ce qui vient d’être dit ou indiqué, au sens du français donc, ainsi donc :
      1 dans une propos. interrog. : ποιμὴν γὰρ ἦσθα ; SOPH. O.R. 1029, tu étais donc pâtre ? ὄλωλε γὰρ δύστηνος ; SOPH. O.C. 1583, l’infortuné est-il donc mort ? δοκῶ γάρ σοι παίζειν ; PLAT. Phædr. 234 d, te semble-t-il donc que je plaisante ? part. dans les loc. τίς γάρ ; τί γάρ ; ἦ γάρ ; etc. τίς γάρ σε θεῶν ἐμοὶ ἄγγελον ἦκεν ; IL. 18, 82, quel dieu t’a donc envoyée vers moi en messagère ? τί γάρ ; SOPH. O.C. 539, 542, etc. quoi donc en effet ? càd. comment n’en serait-il pas ainsi ? cela doit être ; au contraire, πῶς γάρ ; πόθεν γάρ ; ATT. comment donc en effet, pourquoi donc en effet (cela serait-il) ? càd. cela ne peut pas être, cela est impossible ;
      2 dans les propos. qui marquent un souhait : κακῶς γὰρ ἐξόλοιο, EUR. Cycl. 261, puisses-tu donc périr misérablement ! souv. en ce sens dans les loc. épq. αἲ γάρ (v. αἴ), att. εἰ γάρ, εἴθε γάρ (v. εἰ, εἴθε), puissent donc les dieux, etc. ! (cf. lat. utinam) ;
B Rem. γάρ se joint, au même sens que dans l’une ou l’autre des constructions précédentes, à diverses particules :
      1 ἀλλὰ γάρ, mais en effet ; γάρ explique une propos. à suppléer entre ἀλλά et γάρ, càd. « mais (il n’en est pas ainsi), car », etc. (cf. lat. sed enim) : ἀλλ' οὐ γάρ σ' ἐθέλω βαλέειν λάθρῃ ὀπιπτεύσας, IL. 7, 243, mais (ne crains pas), car je ne veux pas te frapper après t’avoir guetté en cachette ; cf. IL. 15, 739 ;
      2 γὰρ ἄρα, PLAT. Prot. 309 c, 315 c ; γάρ ῥα, IL. 1, 113, 238 ; OD. 3, 143, etc. ; γὰρ δή, IL. 2, 301 ; 5, 383 ; OD. 5, 23, etc. ; HDT. 1, 34, etc. ; γάρ νυ, OD. 14, 359, oui certes, car (cela est) ; φάμεν γὰρ δή, PLAT. Theæt. 187 e, oui certes, nous le disons, litt. nous (le) disons, car (cela est) certes ;
      3 γάρ που, PLAT. Rsp. 381 c, etc. je le suppose, litt. « de qqe manière en effet » ;
      4 γάρ τε, IL. 1, 81 ; OD. 1, 152, etc. et en effet (cf. lat. etenim, namque) ;
      5 γάρ τοι, EUR. Hel. 93 ; Suppl. 564, car assurément ;
      6 γὰρ οὖν, IL. 15, 232 ; HDT. 5, 34 ; PLAT. Theæt. 170 a ; γὰρ οὖν δή, PLAT. Parm. 148 c, car en vérité, pour confirmer ou expliquer ce qu’on vient de dire ;
      7 καὶ γάρ (v. καί).

➳ [ᾱ] à l’arsis dans Hom. devant deux syllabes brèves, IL. 2, 39, etc. ; HH. Cer. 57 ; rar. devant une longue (Λητὼ γὰρ ἥλκησε), OD. 11, 580. — En poésie γάρ peut être le 3^e ou le 4^e mot de la prop. soit parce que les mots précédents sont étroitement liés par le sens (ὁ μὲν γάρ, SOPH. Aj. 764 ; τὸ μὴ θέμις γάρ, ESCHL. Ch. 641), soit par nécessité prosodique (3^e mot, ESCHL. Ag. 222 ; SOPH. Ph. 219 ; 4^e mot, AR. Av. 1545) ; qqf. même on le trouve 5^e (MÉN. dans ATH. 132 d), 6^e (SOPH. Ph. 1451 ; ANTIPH. dans ATH. 339 b), 7^e (ALEX. dans ATH. 21 d). — Il s’insère avant l’ι attique final : νυνγαρί pour νυνὶ γάρ (v. νῦν).

Étym. γέ, ἄρ.

'

(< γε, ἄρα), causal Conj., used alone or with other Particles. introducing the reason or cause of what precedes, for, τῷ γὰρ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη· κήδετο γ. Δαναῶν Il. 1.56, etc. ; but freq. in expl. of that wh. is implied in the preceding clause, πολλάων πολίων κατέλυσε κάρηνα… τοῦ γὰρ κράτος ἐστὶ μέγιστον 2.118, etc. ; hence, in simple explanations, esp. after a Pronoun or demonstr. Adj., ἀλλὰ τόδ’ αἰνὸν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει· Ἕκτωρ γ. ποτε φήσει 8.148, cf. Od. 2.163; ὃ δὲ δεινότατον… ὁ Ζεὺς γ.… Ar. Av. 514; ὃ δὲ πάντων ἀδικώτατον ἔδοξε· τῶν γὰρ προγε γραμμένων ἠτίμωσε καὶ υἱούς Plu. Sull. 31; freq. in introducing proofs or examples, μαρτύριον δέ· Δήλου γ. καθαιρομένης… Th. 1.8; τεκμήριον δέ· οὔτε γ. Λακεδαιμόνιοι… Id. 2.39, cf. D. 20.10, etc. ; in full, τεκμήριον δὲ τούτου τόδε· αἱ μὲν γ.… Hdt. 2.58; παράδειγμα τόδε τοῦ λόγου· ἐκ γ.… Th. 1.2; δηλοῖ δέ μοι τόδε· πρὸ γ.… ib. 3. to introduce a detailed description or narration already alluded to, ὅμως δὲ λεκτέα ἃ γιγνώσκω· ἔχει γ. [ἡ χώρα] πεδία κάλλιστα… X. An. 5.6.6, etc. in answers to questions or statements challenging assent or denial, yes,…, no,…, οὔκουν… ἀνάγκη ἐστί· — ἀνάγκη γ. οὖν, ἔφη, ay doubtless it is necessary, X. Cyr. 2.1.7, cf. § 4 and 13; indicating assent, ἔχει γ. Pl. Phdr. 268a; ἱκανὸς γ., ἔφη, συμβαίνει γ., ἔφη, Id. R. 502b, 502c, cf. Ap. 41a, etc. ; οὔκουν δὴ τό γ’ εἰκός. — οὐ γ. ; Id. Phdr. 276c. by inversion, preceding the fact explained, since, as, Ἀτρεΐδη, πολλοὶ γ. τεθνᾶσιν Ἀχαιοί… τῷ σε χρὴ πόλεμον παῦσαι Il. 7.328; χρόνου δὲ οὐ πολλοῦ διελθόντος (χρῆν γ. Κανδαύλῃ γενέσθαι κακῶς) ἔλεγε πρὸς τὸν Γύγην τοιάδε, Γύγη, οὐ γ. σε δοκέω πείθεσθαι… (ὦτα γ. τυγχάνει κτλ.), ποίει ὅκως… Hdt. 1.8. cf. 6.102, al. ; εἶεν, σὺ γ. τούτων ἐπιστήμων, τί χρὴ ποιεῖν ; Pl. Phd. 117a; the principal proposition is sts. blended with the causal one, τῇ δὲ κακῶς γ. ἔδεε γενέσθαι εἶπε, i.e. ἡ δέ (κακῶς γ. οἱ ἔδεε γενέσθαι) εἶπε Hdt. 9.109, cf. 1.24, 4.149, 200, Th. 1.72, 8.30. attached to the hypothet. Particle instead of being joined to the apodosis, οὐδ’ εἰ γ. ἦν τὸ πρᾶγμα μὴ θεήλατον, ἀκάθαρτον ὑμᾶς εἰκὸς ἦν οὕτως ἐᾶν, i.e. οὐδὲ γ. εἰ ἦν…, S. OT 255. repeated, οὐ γ. οὖν σιγήσομαι· ἔτικτε γ.… Id. OC 980, cf. Ant. 659 sq., 1255. in elliptical phrases, where that of which γάρ gives the reason is omitted, and must be supplied, freq. in Trag. dialogue and Pl., when yes or no may be supplied from the context, καὶ δῆτ’ ἐτόλμας τούσδ’ ὑπερβαίνειν νόμους· — οὐ γ. τί μοι Ζεὺς ἦν ὁ κηρύξας τάδε [yes], for it was not Zeus, etc., S. Ant. 450, cf. OT 102, etc. ; καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγάνισαι Pl. Smp. 194a; freq. in phrase ἔστι γ. οὕτω [yes], for so it is, i.e. yes certainly; λέγεταί τι καινόν; γένοιτο γ. ἄν τι καινότερον ἢ… ; [why] could there be… ? D. 4.10; with negs., Ar. Ra. 262 τούτῳ γ. οὐ νικήσετε [do so], yet shall ye never prevail by this means; for ἀλλὰ γ., v. infr. II.1. to confirm or strengthen something said, οἵδ’ οὐκέτ’ εἰσί· τοῦτο γάρ σε δήξεται [I say this], for it will sting thee, E. Med. 1370; after an Exclamation, ὦ πόποι· ἀνάριθμα γ. φέρω πήματα S. OT 168 (lyr.), cf. E. Hel. 857. in conditional propositions, where the condition is omitted, else, οὐ γ. ἄν με ἔπεμπον πάλιν (sc. εἰ μὴ ἐπίστευον) X. An. 7.6.33; γίνεται γ. ἡ κοινωνία συμμαχία for in that case, Arist. Pol. 1280b8. in abrupt questions, why, what, τίς γ. σε θεῶν ἐμοὶ ἄγγελον ἧκεν ; why who hath sent thee? Il. 18.182; πῶς γ. νῦν… εὕδουσι ; 10.424; πατροκτονοῦσα γ. ξυνοικήσεις ἐμοί ; what, wilt thou… ? A. Ch. 909; generally, after interrog. Particles, ἦ γ.… ; what, was it… ? S. OT 1000, 1039, etc. ; τί γ. ; quid enim ? i.e. it must be so, Id. OC 539, 542, 547, etc. ; τί γ. δή ποτε ; D. 21.44; also πῶς γ.; πῶς γ. οὔ ;, v. πῶς. to strengthen a wish, c. opt., κακῶς γ. ἐξόλοιο O that you might perish ! E. Cyc. 261; cf. αἴ, εἰ, εἴθε, πῶς. joined with other Particles; ἀλλὰ γ. where γάρ gives the reason of a clause to be supplied between ἀλλά and itself, as ἀλλ’ ἐν γὰρ Τρώων πεδίῳ… but [far otherwise], for…, Il. 15.739; ἀλλὰ γὰρ ἥκουσ’ αἵδ’ ἐπὶ πρᾶγος πικρόν but [hush], for…, A. Th. 861; ἀλλ’ οὐ γ. σ’ ἐθέλω… but [look out] for…, Il. 7.242; in full, ἀλλ’ οὐ γάρ σφιν ἐφαίνετο κέρδιον εἶναι μαίεσθαι προτ έρω, τοὶ μὲν πάλιν αὖτις ἔβαινον Od. 14.355; ἀλλ΄, οὐ γ. ἔπειθε, διδοῖ τὸ φᾶρος Hdt. 9.109. γ. ἄρα for indeed, Pl. Prt. 315d, Smp. 205b. γ. δή for of course, for you know, Il. 2.301, 23.607, Hdt. 1.34, 114, etc. ; φάμεν γ. δή yes certainly we say so, Pl. Tht. 187e, cf. 164d; οὐ γ. δή S. Ant. 46, etc. γ. νυ Od. 14.359. γ. οὖν for indeed, to confirm or explain, Il. 15.232, Hdt. 5.34, S. Ant. 489, 771, etc. ; φησὶ γ. οὖν yes of course he says so, Pl. Tht. 170a; γ. οὖν δή Id. Prm. 148c, etc. ; οὐ γ. οὖν ib. 134b; cf. τοιγαροῦν. γ. που for I suppose, esp. with negs., Id. R. 381c, Phd. 62d, etc. ; οὐ γ. δήπου Id. Prt. 309c. γ. ῥα, = γὰρ ἄρα, Il. 1.113, al. γ. τε, 23.156; also τε γ. D. 19.159, Arist. Pol. 1333a2, al. γ. τοι for surely…, E. Hel. 93, Supp. 564, etc. ; οὐ γ. τοι Od. 21.172, etc. ; cf. τοιγάρτοι.
POSITION; γάρ prop. stands after the first word in a clause, but in Pocts it freq. stands third or fourth, when the preceding words are closely connected, as ὁ μὲν γὰρ… S. Aj. 764; χἠ ναῦς γὰρ… Id. Ph. 527; τό τ’ εἰκαθεῖν γὰρ… Id. Ant. 1096; τὸ μὴ θέμις γὰρ… A. Ch. 641, cf. 753; also in Prose, τὸ κατ’ ἀξίαν γὰρ… Arist. EN 1163b11; sts. for metrical reasons, where there is no such connexion, as third (A. Ag. 222.729, S. Ph. 219 (all lyr.)), fourth (Ar. Av. 1545); in later Com. fifth (Men. 462.2); sixth (Antiph. 26.22); seventh (Men. Epit. 531, Pk. 170, Athenio 1.5); once sixth in S., καιρὸς καὶ πλοῦς ὅδ’ ἐπείγει γὰρ κατὰ πρύμναν Ph. 1451. inserted before the demonstr. -ί, as νυνγαρί for νυνὶ γάρ ; cf. νυνί.
QUANTITY; γάρ is sts. long in Hom. metri gr., θήσειν γὰρ ἔτ’ ἔμελλεν Il. 2.39; φωνῆς γὰρ ἤκουσα h.Cer. 57. — In Att. always short; Ar. Eq. 366, V. 217, Lys. 20 are corrupt.

(γὲ – ἄρα, vgl. die von den Alten angenommene Partikel τάρ u. τὲ ἄρα, z.B. Il. 1.8 τίς τάρ σφωε θεῶν ξυνέηκε statt τ' ἄρ, Lehrs Quaestt. epp. p. 131 sq); von Hom. an die gebräuchlichste Causalpartikel, die gew. einen Grund od. eine Ursache angibt, auch eine Erläuterung od. Auseinandersetzung des Vorangegangenen einführt;
1) denn, zur Angabe der Ursache od. des Grundes sehr gew. Zu bemerken ist:
   a) der Grund mit γάρ steht dem zu begründenden Satze bisweilen voran, bes. in Anreden, Ἀτρείδη, πολλοὶ γὰρ τεθνᾶσι Ἀχαιοί, – ·τῷ σε χρὴ πόλεμον παῦσαι Il. 7.328, Atride, denn. viele Ach. sind gestorben, darum, d.i. da viele Ach. gestorben sind, mußt du, od. du mußt, denn ; Scholl. Aristonic. πολλοὶ γάρ : ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπὸ τοῦ γάρ αἰτιώδους εἰσέβαλεν ἀρχαϊκῶς ; Il. 23.627 οὐ γὰρ ἔτ' ἔμπεδα γυῖα, Scholl. Aristonic. ἡ διπλῆ, ὅτι ἀπὸ τοῦ γάρ ἦρκται, τὸ αἰτιατικὸν προτάξας ; vgl. 2.803, 7.73, 13.736 ; Od. 10.190 ὦ φίλοι, οὐ γάρ τ' ἴδμεν ὅπῃ ζόφος οὐδ' ὅπῃ ἠώς, οὐδ' ὅπῃ ἠέλιος φαεσίμβροτος εἶσ' ὑπὸ γαῖαν οὐδ' ὅπῃ ἀννεῖται· ἀλλὰ φραζώμεθα θᾶσσον εἴ τις ἔτ' ἔσται μῆτις. ἐγὼ δ' οὐκ οἴομαι εἶναι ; vor ὦ φίλοι 190 steht der unechte Vers 189 κέκλυτέ μευ μύθων, κακά περ πάσχοντες ἑταῖροι ; über diesen Vers Scholl. Didym. κέκλυτε : Καλλίστρατός φησιν ὡς ὑπό τινος ὁ στίχος προτέτακται ἀγνοοῦντος τὸ Ὁμηρικὸν ἔθος, ὡς θέλει ἄρχεσθαι ἀπὸ τοῦ γάρ ; vgl. 10.174, 226. Eben so Flgde : Ζεῦ· τεαὶ γὰρ Ὁραι – ἀλλ', ὦ Κρόνου παῖ Pind. Ol. 4.1 ; ὦ παῖ Καμβύσεω – σὲ γὰρ θεοὶ ἐπορέωσι – σὺ νῦν Her. 1.124 ; bes. in Sätzen, die eine Aufforderung enthalten, wo der Grund davon vorausgeschickt wird. Auch in Parenthesen, wie εἶεν – σὺ γὰρ τούτων ἐπιστήμων – τίχρὴ ποιεῖν ; Plat. Phaed. 117b ; καὶ ἐγὼ – ἔγνων γὰρ, ὅτι οὐκ ἤρεσεν – ἀλλά τοι, ἔφην Prot. 335a ; ἀκούσατε καὶ τάδε· ἐπὶ λείαν γὰρ ἐκπορεύσονται ὑμῶν τινες· οἴομαι οὖν βέλτιον εἶναι Xen. An. 5.1.8 ; so auch Sp.; vgl. Luc. Char. 10. – Bisweilen wird durch eine Art Attraktion das Subjekt des zu begründenden Satzes in den begründenden aufgenommen, τῶν δὲ πᾶν γὰρ ἦν τὸ πλῆθος μεταίτιον, οὐκ ἐδέκοντο τοὺς λόγους, = οἱ δέ, πᾶν γάρ, oder τῶν δὲ πᾶν τὸ πλῆθος, ἦν γάρ, Her. 4.200 ; τῶν δὲ Ἀθηναίων ἔτυχε γὰρ πρεσβεία – παροῦσα, καὶ ὡς ᾔσθοντο τῶν λόγων, ἔδοξεν αὐτοῖς Thuc. 1.72. Aehnl. ist γάρ in den Bedingungssatz gestellt, wo der bedingte eigtl. der begründende ist, Soph. O.R. 255 οὐδ' εἰ γὰρ ἦν τὸ πρᾶγμα μὴ θεήλατον – εἰκὸς ἦν οὕτως ἐᾶν, für οὐδὲ γάρ, εἰ
   b) oft fehlt der zu begründende Satz u. ist aus dem Zusammenhange zu ergänzen ; γάρ entspricht dann gew. dem deutschen ja. Am häufigsten in Antworten, ἀλλὰ τίη μοι ταῦτα φίλος διελέξατο θυμός ; οἶδα γάρ, ich weiß sa, Il. 11.408 ; vgl. 17.221 ; καὶ δῆτ' ἐτόλμας τούσδ' ὑπερβαίνειν νόμους ; οὐ γάρ τί μοι Ζεὺς ἦν ὁ κηρύξας τάδε Soph. Ant. 400, ja ; denn Zeus war es nicht, der sie gebot, Zeus gebot sie ja nicht ; u. so oft Plat. ἔστι γὰρ οὕτω, allerdings, so ists. Auch in Conditionalsätzen, οὐ γὰρ ἄν ποτε πρώταισιν ὑμῖν ἀντέκυρσα Soph. O.C. 98, sonst (wenn das nicht wäre) wäre ich ja nicht euch zuerst begegnet ; so οὐ γὰρ ἄν με ἔπεμπον πάλιν πρὸς ὑμᾶς Xen. An. 7.6.33 ; Cyr. 8.2.21. – Ferner in Einwendungen, τούτῳ γὰρ οὐ νικήσετε Ar. Ran. 255, damit freilich werdet ihr nichts ausrichten ; vgl. Eur. Cycl. 585 ; ironisch, σὺ γὰρ ἐν ἀνδρὸς λόγῳ, ja freilich du, Her. 3.120 ; συνῇδον γὰρ τοὺς Παιᾶνας Φιλίππῳ Aesch. 2.162.
   c) zuweilen enthält der mit γάρ eingeführte Satz nichtden eigentlichen Grund, sondern die Veranlassung zu dem vorangegangenen Ausspruch, οἵδ' οὐκέτ' εἰσί· τοῦτο γάρ σε δήξεται, das wird dir doch wehe tun, Eur. Med. 1370 ; so bes. bei Dichtern öfter ; ἰοὺ δύστηνε· τοῦτο γάρ σ' ἔχω μόνον προσειπεῖν Soph. O.R. 1071 ; vgl. 167 ; φρόνει νιν ὡς ἥξοντα, τοῦτο γὰρ λόγου πολλοῦ καλῶς λεχθέντος ἥδιστον κλύειν Tr. 288.
2) nämlich, zur Erklärung und Auseinandersetzung des Vorhergehenden, φράσαι θέλω σοι πρῶτα τἀμαυτοῦ·τὸ γὰρ πρᾶγμ' οὔτ' ἔδρασα Soph. Ant. 238 ; διδάξω σ'· ἢν γάρ O.R. 839. Bes. häufig in Sätzen, auf welche durch ein pron. od. adv. demonstr. hingewiesen wird ; ἀλλὰ τόδ' αἰνὸν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει· Ἕκτωρ γάρ ποτε φήσει Il. 8.148 ; πρίν μοι τύχη τοιάδ' ἐπέστη· ἀνὴρ γάρ Soph. O.R. 779 ; ὧδε δὲ γνώσῃ ὅτι τἀληθῆ λέγω· εὑρήσεις γάρ Plat. Prot. 349d ; ἐκ τῶνδε δὲ σκόπει· εἰ γάρ Phaed. 67e. So bei Rednern sehr gew. nach δῆλον δέ, φανερὸν δέ, τεκμήριον δέ, σημεῖον δέ. Aehnl. ὃ δὲ δεινότατον πάντων, ὁ Ζεὺς γάρ Ar. Av. 514 ; τὸ δὲ πάντων σχετλιώτατον· οὓς γάρ Isocr. 8.53.
3) in der Frage : denn, meist so, daß es causal zu fassen ; Od. 10.383 ὦ Κίρκη, τίς γάρ κεν ἀνήρ, ὃς ἐναίσιμος εἴη, πρὶν τλαίη πάσσασθαι ἐδητύος ἠδὲ ποτῆτος, πρὶν λύσασθ' ἑτάρους καὶ ἐν ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι, ich werde nicht essen, denn welcher Mann usw.; vgl. 10.501 τίς γάρ, 10.337 πῶς γάρ, 15.509 πῇ γάρ ; Il. 18.182, 10.424, 1.123, 10.61. Dieser Sprachgebrauch ist im Wesentlichen nicht verschieden von dem unter 1a betrachteten ; das Eine ist nur die Frageform des Anderen ; Scholl. Od. 10.501 τίς γάρ : ἀπὸ τοῦ γάρ ἤρξατο, aus Aristonic.; Scholl. Didym. zu Il. 18.182 Ἶρι θεά, τίς γάρ σε θεῶν ἐμοὶ ἄγγελον ἧκεν : ἡ ἑτέρα τῶν Ἀριστάρχου διὰ τοῦ τ, τίς τάρ σε. μήποτε δὲ ἀμείνων ἡ προτέρα, παρόσον σύνηθες Ὁμήρῳ ἀπὸ τοῦ γάρ ἄρχεσθαι, Häufig bes. Tragg. u. inatt. Prosa ἦ γάρ ; οὐ γάρ ; τί γὰρ ἄλλο ; τί γὰρ οὔ ; πῶς γὰρ οὔ ; auch ohne diese Fragewörter, ποιμὴν γὰρ ἦσθα ; warst du denn ein Hirt, d.i. du warst also ein Hirt ? Soph. O.R. 1029 ; ὄλωλε γὰρ δύστηνος ; O.C. 1579 ; δοκῶ γάρ σοι παίζειν ; Plat. Phaedr. 234d ; οὐ γὰρ ἀπέκτεινεν αὐτὸν οὗτος ὁ ἐμὸς πατήρ Xen. Cyr. 3.1.38. Bes. macht τί γάρ oft einen Uebergang zu einer andern Frage ; zuweilen geradezu : freilich, allerdings ; οὐ γὰρ μέμνημαι ; Xen. Cyr. 1.6.12, sollte ich mich denn nicht erinnern, d.i. freilich erinnere ich mich. Aehnl. in Wünschen u. Flüchen ; so Hom. αἲ γάρ, εἰ γάρ, wenn denn doch ; εἰ γάρ τοι Od. 17.513 ; αἲ γάρ 19.309 ; αἲ γὰρ δή Il. 4.189, Od. 9.523 ; κακῶς γὰρ ἐξόλοιο, daß dich denn doch der Henker hole, Eur. Cycl. 261 ; εἰ γὰρ ἐν τούτῳ εἴη Plat. Prot. 310d ; εἰ γὰρ ὤφελον Rep. IV.432c. Auch in Befehlen, σὺ γάρ, ἔφη, πρῶτος ἐν τῇ οἰκίᾳ σου ποίησον δημοκρατίαν, ei, so richte du doch zuerst –, Plut. Lyc. 19. – Verbindungen mit anderen Partikeln, ἀλλὰ γάρ, s. ἀλλά ; – καὶ γάρ, denn auch – ja, καὶ γάρ τε Il. 1.63 ; – γὰρ ἄρα, nun denn ja, Plat. Prot. 315c ; – γὰρ δή, denn – einmal ; ἐκ γὰρ δή μ' ἀπάτησε, denn er hat mich einmal betrogen, Il. 9.375 ; auch : denn schon, denn nunmehr ; γὰρ δήπου, denn doch wohl ; – γάρ νυ, denn ja, Od. 14.359 ; γάρ νύ τοι Sp. Ep.; – γὰρ οὖν, denn freilich, allerdings, bei unbedenklichen Behauptungen, Il. 15.232 u. sonst ; – γάρ που, denn wohl ; – γάρ ῥα, denn ja, Hom.; – γάρ τοι, denn wahrlich, denn fürwahr, Hom. u. A. Als pleonastisch läßt sich das γάρ Il. 23.9 nach Aristarch auffassen : Πάτροκλον κλαίωμεν· ὃ γὰρ γέρας ἐστὶ θανόντων : Scholl. Aristonic. ὃ γὰρ γέρας : ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ τὸ γὰρ γέρας. ἢ περισσὸς ὁ γάρ. γάρ steht nie im Anfange eines Satzes, sondern gew. nach dem ersten Worte, u. meist nur dann, wenn dies mit dem folgenden eng verbunden ist, auch nach dem zweiten u. dritten, ὁ μὲν γάρ, ἐν τῷ φρονεῖν γάρ ; Dichter erlauben sich es noch weiter vom Anfange zu entfernen, bes. die Komiker, s. Menand. Meineke p. 7 ; ἀλλ' ἐν γὰρ Τρώων πεδίῳ Il. 15.739 ; ὑμῖν δ' ἐν γὰρ ἔασιν ἀριστῆες Παναχαιῶν Il. 7.73. – Am Ende des Verses γάρ Il. 24.401, Od. 4.827, 6.221, 18.184, an der letzten Stelle αἰδέομαι γάρ Schluß einer Rede. – In der Arsis wird es bei Ep. zuweilen lang vor zwei Kürzen, s. Voß h.Cer. 57 ; seltener vor einer Länge, Od. 11.580 Λητὼ γὰρ ἥλκησε ; unsicher sind die Beispiele bei den Att., Ar. Eq. 366, Vesp. 217, Lys. 20.

γάρ,
co-ordinating particle, contr. of γε ἄρα,
verily then, hence, in truth, indeed, yea, then, why, and when giving a reason or explanation, for, the usage in NT being in general accord with that of cl.;
__1. explicative and epexegetic: Mat.4:18 19:12, Mrk.1:16 5:42 16:4, Luk.11:3o, Rom.7:1, 1Co.16:5, al.
__2. Conclusive, in questions, answers and exclamations: Mat.9:5 27:23, Luk.9:25 22:27, Jhn.9:30, Act.8:31 16:37 19:35, Rom.15:26, 1Co.9:10, Php.1:18 (Ellic., in l.), 1Th.2:20, al.
__3. Causal: Mat.1:21 2:2, 5, 6, 3:23, Mrk.1:22, 9:6, Luk.1:15, 18, Jhn.2:25, Act.2:25, Rom.1:9, 11, 1Co.11:5, Rev.1:3, al.; giving the reason for a command or prohibition, Mat.2:20 3:9, Rom.13:11, Col.3:3, 1Th.4:3, al.; where the cause is contained in an interrog. statement, Luk.22:27, Rom.3:3 4:3, 1Co.10:29; καὶ γάρ, for also, Mrk.10:45, Luk.6:32, 1Co.5:7, al. id. as in cl. = etenim, where the καί loses its connective force (Bl., §78, 6; Kühner 3, ii, 854f.), Mrk.14:70, Luk.1:66 22:37, 2Co.13:4. The proper place of γάρ is after the first word in a clause, but in poets it often comes third or fourth, and so in late prose: 2Co.1:19. Yet 'not the number but the nature of the word after which it stands is the point to be noticed' (see Thayer, see word).
(AS)