α ou ος, ον [ῠ]
      1 qui est au fond, enfoncé, profond, ANTH. 9, 791 ; p. anal. βύθιον φθέγγεσθαι, PLUT. Crass. 23, parler d’une voix profonde ; fig. β. λογισμός, PHIL. 1, 639, raisonnement profond ;
      2 part. qui est ou va au fond de l’eau, LUC. D. mar. 1, 3 ; Herm. 71 ; β. Κρονίδης, LUC. Epigr. 34, le fils de Kronos qui règne au fond des mers, càd. Poséidon ; τὰ βύθια (s.-e. ζῷα), ANTH. 6, 182, les animaux aquatiques ; βυθίη (ion.) τέχνη, OPP. H. 3, 15, l’art de la pêche ; etc.

➳ Fém. βύθιος, GAL. 4, 162.

Étym. βυθός.

α, ον, also ος, ον Gal. 2.634: — in the deep, sunken, Luc. DMar. 3.1; κρηπῖδας β. πηξαμένη AP 9.791 (Apollonid.); ἐκ β. ἰλύος from the mud of the deep, Hymn.Is. 71.
in or of the sea, τὰ β. (sc. ζῷα) water animals, AP 6.182 (Alex. Magn.); β. Κρονίδης Poseidon, Luc. Epigr. 34; τέχνη fishery, Oppian. H. 3.15. metaph, deep, βύθιόν τι καὶ δεινὸν φθέγγεσθαι Plu. Crass. 23; β. διάνοια Ph. 1.194 (but ἕως ἂν λογισμὸς β. οἴχηται vanishes in the deep, ib. 639, cf. Nonn. D. 2.55); abysmal, Dam. Pr. 106.

1) was versenkt, in der Tiefe ist, κρηπῖδας βυθίας πήξασθαι Apollonid. 31 (IX.791); βύθιον θεῖναι, versenken, Bian. 8 (IX.308); vgl. Luc. D.Mar. 1.3 ; βύθιος ὑποδὺς εἰς θάλατταν Hermot. 71 ; vgl. δύτης βύθιος Poll. 1.97 ; von tiefer Stimme Plut. Crass. 23 ; gründlich, λογισμός Philo.
2) die Meerestiefe, das Meer betreffend, Κρονίδης β. Poseidon, Luc. epigr. 34 ; ναυμαχία, Seeschlacht, Apollond. 16 (IX.296); πτόλεμος Opp. C. 2.62 : τέχνη, Fischerhandwerk, Hal. 3.15 ; τὰ βύθια, Meertiere, Anth. VI.182.