α, ον, qui frémit, qui gronde, qui résonne (lyre), PD. N. 9, 18.

Étym. βρόμος.

α, ον, (< βρόμος) sounding, φόρμιγξ Pi. N. 9.8; noisy, boisterous, whence, Βρόμιος, ὁ, as a name of Bacchus, Id. Fr. 75.10, A. Eu. 24, E. Ph. 649 (lyr.), al., Telecl. 55; ὦ Διόνυσε B. Ar. Th. 991; Βρομίου πῶμα, i.e. wine, E. Cyc. 123; ποδαπὸς ὁ Βρόμιος ; whence comes the wine ? Alex. 230.3, cf. APl. 4.309, AP 9.368 (Jul. Imp., with play on βρόμος 2). Adj. Βρόμιος, α, ον, Bacchic, E. HF 893 (lyr.), etc. ; Β. χάρις, of the Dionysia, Ar. Nu. 311; — also βρομιώδης, ες, Bacchic, πηλός, of a drinking-cup, AP 11.27 (Maced.); fem. Βρομιῶτις, ιδος, ἡ, Opp. C. 4.340; as Subst., Bacchante, ib. 300.
βρόμιον, τό, name of a plaster, Orib. Fr. 90.

lärmend, rauschend, φόρμιγξ Pind. N. 9.8 ; bes. ὁ Βρόμιος, Beiname des Bacchus, Aesch. Eum. 24 ; Eur. Phoen. 625 u. öfter ; Ar. Th. 991 ; adj., den Bacchus betreffend, bacchisch ; κρόταλα Eur. Hel. 1324 ; θύρσος Herc.Fur. 890 ; χάρις βρομία Ar. Nub. 310 ; Νυμφαί scol. 8 Jacobs ; βρομίου πῶμα Wein, Eur. Cycl. 122 ; ὄμμα βρομίῳ βεβαρημένος Ep.adesp. 525 (Plan. 309).