ῆς (ἡ) :
      1 tonnerre, IL. 21, 199, etc. ; distinct de κεραυνός, IL. 21, 198 ; joint à ἀστραπή, SOPH. fr. 507 ; HDT. 3, 86 ; ou à στεροπή, ESCHL. Suppl. 35 ; à φλὸξ κεραυνία, ESCHL. Pr. 1017 ; au plur. SOPH. O.C. 1514 ; AR. Av. 1745 ; PLAT. Rsp. 397 a ;
      2 état d’un homme frappé de la foudre, stupeur, HDT. 7, 10, 15.

Étym. βρέμω.

ἡ, thunder, Διὸς μεγάλοιο κεραυνὸν δεινήν τε β. Il. 21.199; ὑπὸ βροντῆς πατρὸς Διός 13.796; Ζηνός τε βροντῇ Od. 20.121; ἀστραπὴ καὶ β. Hdt. 3.86; β. στεροπῇ τε A. Supp. 34 (anap.); β. καὶ κεραυνίᾳ φλογί Id. Pr. 1017; βροντῆς μύκημα ib. 1062 (anap.), cf. 1083 (anap.); β. δ’ ἐρράγη δι’ ἀστραπῆς S. Fr. 578, etc. ; in pl., Id. OC 1514, X. HG 1.6.28, Thphr. Sign. 21, etc. ; χθόνιαι β. Ar. Av. 1745; metaph, τούτου τὰς β. οἶδ’ ὅτι δείσεις Lib. Ep. 98.4.
the state of one struck with thunder, astonishment, ἐπεάν σφι θεὸς ἐμβάλῃ β. Hdt. 7.10. εʹ. (βρομτα, cf. βρέμω.)

ἡ, der Donner, Il. 21.199, 13.796, Od. 20.121 ; Pind. Ol. 4.1 u. Folgde ; Prosa, Plat. Rep. X.621b ; plur., Soph. O.C. 1514 ; Plat. Rep. III.397a. Bei Her. 7.10.5 φόβον ἢ βροντὴν ἐμβάλλειν = Betäubtsein, Verdutztsein.

βροντή, -ῆς, ἡ,
[in LXX for רַעַם ;]
thunder: Mrk.3:17, Jhn.12:29, Rev.4:5 6:1 8:5 10:3, 4 11:19 14:2 16:18 19:6.†
(AS)