βου·γάϊος (ὁ) [ᾰ] vantard, fanfaron, seul. voc. IL. 13, 824 ; OD. 18, 79.

Étym. βου-, γαίω.

ὁ, (< γαίω) bully, braggart, only voc. as term of reproach, Il. 13.824, Od. 18.79; applied to those who lived on milk in Dulichion and Same, Nic. Fr. 131.

der sich übermäßig freuet (γαίω), Großprahler, Hom. zweimal, Vocativ, als Scheltwort, an derselben Stelle des Verses, Il. 13.824 αἶαν ἁμαρτοεπές, βουγάιε, ποῖον ἔειπες ; Od. 18.79 νῦν μὲν μήτ' εἴης, βουγάιε, μήτε γένοιο, εἰ δὴ τοῦτόν γε τρομέεις καὶ δείδιας αἰνῶς, ἄνδρα γέροντα, δύῃ ἀρημένον, ἥ μιν ἱκάνει. Scholl. Didym. Il. 13.824 Ζηνόδοτος βουγήιε διὰ τοῦ η· ὁ δὲ Ἀρίσταρχος διὰ τοῦ α, τάχα ἐπεὶ γαίων ὡς ἐπὶ τὰ πλεῖστον ὁ ποιητὴς λέγει. Vgl. Apollon. Lex.Homer. p. 52.11.