gén. βλακός (ὁ, ἡ) [ᾱκ]
      1 mou, indolent, paresseux, lâche, en parl. de pers. XÉN. Cyr. 1, 4, 12 ; Œc. 8, 16 ; HÉRACLITE ÉPH. fr. 87 (PLUT. M. 40 f) ; en parl. d’un cheval, XÉN. Eq. 9, 12 ;
      2 paresseux d’esprit, d’où inintelligent, sot, POL. 16, 22, 5 ; ATH. 219 a ;
      3 qui prend des airs dédaigneux, orgueilleux, EUM.

➳ Les mss. de Xén. donnent un comp. et un sup. incorr. βλακώτερος (p. *βλακότερος) Mem. 4, 2, 39 (corr. βλακικώτερος) ; sup. βλακώτατος (p. *βλακότατος) Mem. 3, 13, 4 (corr. βλακίστατος).

Étym. p.-ê. pour *μϐλάξ, *μλάξ de la R. indo-europ. *mlh₂(e)k-, mou ; cf. μαλακός et p.-ê. βληχρός ; pour μλ devenu βλ cf. μολεῖν et βλώσκω ; βροτός et lat. mortuus.

βλακός, ὁ, ἡ, stolid, stupid, Pl. Grg. 488a; β. καὶ ἠλίθιος X. Cyr. 1.4.12; β. καὶ ἄφρων Arist. EE 1247a18; θεὸς κολάζει τοὺς βλᾶκας X. Oec. 8.16, cf. Plb. 16.22.5; β. ἄνθρωπος Heraclit. 87; usually of persons, but β. ἵππος, opp. θυμοειδής, X. Eq. 9.12; Comp. βλακότερος or -ώτερος Id. Mem. 4.2.40; Sup. βλακότατος or -ώτατος (but βλακίστατος ap. Ath.) ib. 3.13.4. name of a fish, ὃς ἐν τῷ συνουσιάζειν δυσαπολύτως ἔχει, Erot. s.v. βλακεύειν. (Perh. βλα- < μλα-, cf. Skt. mláyati ΄become soft΄, μαλακός ; Hsch., ἀπό τινος ἰχθύος δασώδους (leg. δυσώδους).)

(βλάζω, od. besser mit EM. u. Buttmann Lexil. II S. 262 = μαλακός), gen. βλᾱκός,
schlaff, lässig, träge, bes. geistig, nicht regsam, dumm, VLL ἀναίσθητος, μωρός ; Plat. Gorg. 488a ; καὶ ἠλίθιος Xen. Cyr. 1.4.18 ; ἵππος, dem θυμοειδής entggstzt, Eq. 9.12 ; Pol. 16.22 ; superl. βλακίστατος Xen. Mem. 3.13.4, statt βλακώτατος zu schreiben, aus Ath. VII.277d. Vgl. auch βλακικός. – Bei Sp. = weichlich, schwelgerisch, VLL.