ος, ον :
      1 qui est à vivre : β. χρόνος, EUR. Alc. 650, temps qu’on a à vivre ;
      2 qui fait qu’on peut vivre, qui rend la vie supportable, SOPH. Ant. 566 ; οὐ βιώσιμόν (ou βιώσιμά) ἐστί μοι, HDT. 1, 45 ; 3, 109, il ne m’est pas possible de vivre ;
      3 viable d’apparence, TH. H.P. 9, 12, 1 ; ARR. An. 2, 4.

Étym. βιόω.

ον, (< βιόω) to be lived, χρόνος E. Alc. 650; αἱ β. ἡμέραι Lib. Decl. 2.34; esp. οὐ βιώσιμόν ἐστί τινι ΄tis not meet for him to live, Hdt. 1.45; τί γὰρ μόνῃ μοι τῆσδ’ ἄτερ β. ; S. Ant. 566; οὐκ ἂν ἦν βιώσιμα ἀνθρώποισι Hdt. 3.109.
likely to live, Thphr. HP 9.12.1, Arr. An. 2.4.8.

ον, lebenswert, zu leben, τί γὰρ μόνῃ μοι τῆσδ' ἄτερ βιώσιμον ; was soll ich ohne sie leben ? was habe ich für Freude am Leben ? Soph. Ant. 362 ; οὐ βιώσιμον Eur. Herc.Fur. 606 ; χρόνος Alc. 653 ; οὐ β. οἱ εἶναι Her. 1.45 ; οὐκ ἂν ἦν βιώσιμα τοῖς ἀνθρώποις 3.109 ; Sp., wie Arr. An. 2.4.11 u. öfter ; οὐκ οἶδ' εἰ βιώσιμός ἐστιν. von einem schwer Kranken, Poll. 8.79.