ά, όν [ῠ]
      1 impudent, infâme, DÉM. 578, 10 ; TH. Char. 11 ; joint à ἀναίσχυντος et à τολμηρός, AR. Ran. 465 ; à θρασύς, PLUT. M. 10 a ;
      2 qui sent mauvais, fétide, A. TR. 4, 227.

• Sup. βδελυρώτατος, DÉM. 405, 12 et 27.

Étym. cf. βδελύσσομαι.

ά, όν, disgusting, loathsome, blackguardly, Ar. Ra. 465, Pl. R. 338d, Thphr. Char. 11; θεοῖς ἐχθρὸς καὶ β. D. 21.197; θρασὺς καὶ β. Plu. 2.10c; Comp. -ωτέρα, πολιτεία Jul. Or. 7.210c; Sup. -ώτατος D. 19.206, 208. Adv. ρῶς Ph. 1.209. of things, disgusting, Gal. 12.291; τὸ β. Alex.Trall. 4.1. βδελυρά, = χαμελαία, Ps.-Dsc. 4.171.

ekelhaft, scheußlich, verabscheuungswürdig, Plat. Rep. I.338d ; Ar. Nub. 415 u. öfter ; schamlos, unkeusch, Aesch. 1.41 u. öfter ; καὶ ἀναιδής Dem. 25.27 ; vgl. Theophr. Char. 11. – Sp. = stinkend, was nach der Ableitung von βδέω die ursprüngliche Bdtg ist.