ή, όν [ᾰ]
      1 qui concerne la teinture : ἡ βαφική (s.-e. τέχνη) PLUT. M. 228 b, l’art de teindre ;
      2 qui sert à teindre, LUC. Alex. 12 ; DIOSC. 3, 160 ; D. CHR. 2, 413, 39 ; 418, 45.

Étym. βάπτω.

ή, όν, fit for dyeing, κόκκος Dsc. Eup. 1.37; βοτάνη Luc. Alex. 12; βαφική (sc. τέχνη), ἡ, art of dyeing, Ph. 1.353, Plu. 2.228b, PRyl. 98.2 (ii AD). βίβλοι βαφικαί, in Alchemy, books on gilding and silvering, Ps.-Democr. ap. Syn.Alch. p. 57 B. ; καῦσις β. Zos.Alch. p. 208B. βαφικόν, τό, form of ἰνδικόν, Dsc. 5.92.

zum Färben gehörig, βοτάνη Luc. Alex. 12 ; ἡ βαφική, die Färbekunst, Plut. Lac. apophth. p. 224.