ίδος (ἡ) [ᾰῐῐδ]
   I adj. f. de roi ou de reine, royal, EUR. Rhes. 718 ; I.A. 1306 ; νύμφη β. EUR. Med. 1003, jeune reine ; β. γυνή, EUR. Hipp. 778, reine ;
   II subst. :
      1 reine, princesse, SOPH. Ant. 941 ; EUR. Hec. 552 ; postér. impératrice, PHILSTR. 5 ;
      2 résidence royale, capitale d’un royaume ou d’un empire, DS. Exc. 623 ; HDN 1, 9, 4 ; NAZ. etc.

Étym. βασιλεύς.

ίδος, ἡ, = βασίλεια, queen, princess, S. Ant. 941 (dub.l.), E. Hec. 552; β. νύμφη, γυνή, E. Med. 1003, Hipp. 778; in Prose, β. γυναικῶν Pl. Lg. 694e, cf. Plu. Alex. 21; of a Roman Imperial princess, Philostr. VA 1.3. = βασίλισσα 2, Eust. 1425.42. as Adj., royal, ἑστία, εὐναί, E. Rh. 718, IA 1307 (lyr.); of cities, β. Ῥώμη IG 14.830 (Puteoli); β. πόλις, of Rome, Gal. 14.796; of Constantinople, OGI 521.22 (Abydos), Them. Or. 11.144a, Agath. 1.4, etc. ; so β. alone, Lyd. Mag. 2.14; also β. χώρα, = Rome, Vett.Val. 226.14. metaph, καρδίη β. Hp. Nat. Hom. 6.
kingdom, D.S. 29.22.

ίδος, = βασίλεια, Soph. Ant. 932 ; Eur. Hec. 552 ; übh. fem. zu βασιλεύς, königlich, z.B. γυνή, νύμφη, Hipp. 778, Med. 1003 ; ἑστία Rhes. 718 ; wie γυνή Plat. Legg. III.694d ; Sp., z.B. Plut. Al. 21. – Die Frau des Archon βασιλεύς, nach Eusth.; – sc. οἰκία, Palast, DS. Exc. p. 623.30.
Bei Poll. 7.85, eine Art Schuhe.