'ου (ὁ) [ῐ]
   I vie, càd. :
      1 la vie en soi, l’existence, OD. 15, 491 ; 18, 254 ; 19, 127 ; PD. TRAG. ; d’ordin. en parl. de la vie humaine (rar. en parl. d’animaux ou d’insectes, XÉN. Mem. 3, 11, 6 ; ANTH. 11, 397) ; αἰὼν βίοιο, HÉS. fr. 172, 1, Göttling le temps de la vie ; ὁδὸς βίου, ISOCR. 2 a, le chemin de la vie ; ὁ καθ' ἡμέραν βίος, SOPH. O.C. 1364 ; DH. 6, 92, la vie de chaque jour ; τέρμα βίου, SOPH. O.R. 1530, le terme de la vie ; ζώειν ἀγαθὸν βίον, OD. 15, 491, vivre d’une vie heureuse ; λαγὼ βίον ζῆν, DÉM. 314, 21, vivre une vie de lièvre (toujours tremblant et craintif) ; βίον διάγειν, AR. Pax 439, PLAT. Rsp. 372 d, passer sa vie ; βίον διέρχεσθαι, PD. I. 4, 7 ; PLAT. Rsp. 365 b, 367 e, arriver au terme de la vie ; βίον διατελεῖν, ISOCR. 125 b ; τελευτᾶν, ISOCR. 57 d, achever sa vie ; τὸν μακρὸν βίον τείνειν, ESCHL. Pr. 537, prolonger longtemps sa vie ; au plur. τίνες καὶ πόσοι εἰσὶ βίοι ; PLAT. Leg. 733 d, quelles sortes et quel nombre de vies y a-t-il ? cf. ARSTT. Nic. 1, 5, 3 ; POL. 1, 8, 4, etc. ; poét. au plur. au sens du sg. ESCHL. fr. 41 ; MÉN. etc. ;
      2 temps de la vie, durée de la vie, HDT. 6, 109 ; PLAT. Phædr. 242 a ;
      3 condition de vie, genre de vie : θαλάττιος βίος, ANTIPH. (Bkk. 30) vie qu’on passe sur mer, vie de marin ; β. πολιτικός, ARSTT. Nic. 1, 5, vie mêlée aux affaires publiques ; cf. PLAT. Leg. 733 d, etc. ;
      4 p. ext. c. ζωή, souffle de vie : βίον ἐκπνεῖν, ESCHL. Ag. 1517, ou ἀποψύχειν, SOPH. Aj. 1031, exhaler le souffle ; νοσφίζειν τινὰ βίου, SOPH. Ph. 1427, priver qqn de la vie ; pléonast. βίος ζωῆς, PLAT. Epin. 982 a, le souffle de la vie ;
   II moyen de vivre, moyens d’existence, ressources pour vivre, HÉS. O. 31 ; β. πολύς, EUR. Suppl. 861 ; ou ὀλίγος, AR. Pl. 751, ressources pour vivre abondantes ou modiques ; βίον ἔχειν, HÉS. O. 42, avoir des moyens d’existence ; βίον ἔχειν ἀπό τινος, XÉN. Œc. 6, 11 ; PLUT. etc. vivre de qqe ch. (de l’agriculture, etc.) ; βίον ποιεῖσθαι, THC. 1, 5 ; συλλέγεσθαι, PLAT. Leg. 936 b ; κτᾶσθαι, EUR. Suppl. 450, se procurer, amasser, acquérir des ressources pour vivre ; βίον πορίζειν τινί, AR. Vesp. 706, procurer à qqn des moyens d’existence ; ἀποστερεῖν τὸν βίον, SOPH. Ph. 931, enlever (à qqn) le moyen de vivre, en parl. de l’arc et des flèches dérobés à Philoctète ; en parl. de la nourriture que se procurent les animaux, XÉN. Mem. 3, 11, 6 ;
   III le monde où l’on vit, le monde, les hommes, LUC. D. deor. 13, 1 ; PHIL. 1, 70, etc. ; οἱ ἀπὸ τοῦ βίου, SEXT. M. 11, 49, les gens du monde, p. opp. aux philosophes ;
   IV lieu où l’on vit, séjour, résidence, DH. 1, 68, 72 ;
   V récit d’une vie, biographie, PHIL. 2, 180, etc. ; Βίοι παράλληλοι, Vies mises en parallèle, titre d’un ouvrage célèbre de Plutarque.

Étym. R. indo-europ. *g^weih₃-, vivre ; cf. ὑγιής, lat. vīvō, vīta, etc. ; sscr. jīvá-.

'

ὁ, life, i.e. not animal life (ζωή), but mode of life (cf. εἰ χρόνον τις λέγοι ψυχῆς ἐν κινήσει μετα βατικῇ ἐξ ἄλλου εἰς ἄλλον βίον ζωὴν εἶναι Plot. 3.7.11), manner of living (mostly therefore of men, v. Ammon. p. 32 V. ; but also of animals, διεχώριζον ζῴων τε βίον δένδρων τε φύσιν Epicr. 11.14, cf. X. Mem. 3.11.6, etc. ; also ζῆν φυτοῦ βίον Arist. GA 736b13); ζώεις δ’ ἀγαθὸν βίον Od. 15.491; ἐμὸν βίον ἀμφιπολεύειν 18.254; αἰῶνα βίοιο Hes. Fr. 161; τὸν μακρὸν τείνειν βίον A. Pr. 537 (lyr.); ὁ καθ’ ἡμέραν β. S. OC 1364; βίον διαγαγεῖν Ar. Pax 439; τελεῖν S. Ant. 1114; διατελεῖν Isoc. 6.45; διέρχεσθαι βίου τέλος dub. in Pi. I. 4 (3).5; τελευτᾶν Isoc. 4.84; ὑπ’ ἄλλου τελευτῆσαι β. Pl. Lg. 870e; ἐπειδὰν τοῦ ἀνθρωπίνου βίου τελευτήσω X. Cyr. 8.7.17; τέρμα βίου περᾶν S. OT 1530; ὁδὸς βίου Isoc. 1.5, cf. X. Mem. 2.1.21; διὰ βίου Arist. Pol. 1272a37; prov., ὁ ἐπὶ Κρόνου βίος ΄the Golden Age΄, Id. Ath. 16.7; so Ταρτησσοῦ β. Him. Ecl. 10.11; β. ζωῆς Pl. Epin. 982a (cf. βιοτή); ζῆν θαλάττιον β. Antiph. 100; ἀμέριμνον ζῆν β. Philem. 92.8; λαγὼ β. ζῆν δεδιὼς καὶ τρέμων D. 18.263; σκληρὸς τῷ β. Men. Georg. 66; rarely in pl., Alex. 116.6 and 11, Men. 855; τίνες καὶ πόσοι εἰσὶ β. ; Pl. Lg. 733d, cf. Arist. EN 1095b15, Pol. 1256a20. in Poets sts. = ζωή, βίον ἐκπνέων A. Ag. 1517 (lyr.); ἀποψύχειν S. Aj. 1031; φείδεσθαι βίου Id. Ph. 749; νοσφίζειν τινὰ βίου ib. 1427, etc.
lifetime, ἐς τὸν ἅπαντα ἀνθρώπων β. Hdt. 6.109; τῶν ἐπὶ τοῦ σοῦ β. γεγονότων λόγων Pl. Phdr. 242a, cf. PMagd. 18.7 (iii BC), etc.
livelihood, means of living (in Hom. βίοτος), βίος ἐπηετανός Hes. Op. 31, Pi. N. 6.10; τὸν βίον κτᾶσθαι, ποιεῖσθαι, ἔχειν ἀπό τινος, to make one΄s living off, to live by a thing, Hdt. 8.106, Th. 1.5, X. Oec. 6.11; ἀπεστέρηκας τὸν βίον τὰ τόξ’ ἑλών S. Ph. 931, cf. 933, 1282; κτᾶσθαι πλοῦτον καὶ βίον τέκνοις E. Supp. 450; πλείον’ ἐκμοχθεῖν β. ib. 451; β. πολύς ib. 861; ὀλίγος Ar. Pl. 751; βίον κεκτημένος Philem. 99.4; ὁ ἴδιος β. private property, AJA 17.29 (i BC), cf. SIG 762.40, Iamb. VP 30.170; β. Δημήτριος, = corn, A. Fr. 44.
the world we live in, ΄the world΄, οἱ ἀπὸ τοῦ β., opp.
the philosophers, S.E. M. 11.49; simply ὁ βίος Id. P. 1.211; ὁ β. ὁ κοινός ib. 237; μυθικὰς ὑποθέσεις ὧν μεστὸς ὁ β. ἐστί Ph. 1.226; ἐκκαθαίρειν τὸν β., of Hercules, Luc. DDeor. 13.1; τὸν βίον μιμούμενοι, of comic poets, Sch. Heph. p. 115C. ; also, ΄the public΄, ἵνα ὁ β. εἰδῇ τίνα δεῖ μετακαλεῖσθαι Sor. 1.4.
settled life, almost, = abode, ἐν τῇ Θρᾳκίᾳ νήσῳ βίους ἱδρύσαντο D.H. 1.68, cf. 72.
a life, biography, as those of Plu., Thes. 1, cf. Ph. 2.180.
caste, διεῖλε τὸ πλῆθος εἰς τέτταρας β. Str. 8.7.1.
wine made from partly dried unripe grapes, Plin. HN 14.77.
Astrol., the second region, Paul. Al. L. 2.
(Cf. Skt. jīvás ΄alive΄, jī΄vati ΄live΄, Lat. uīvus, etc.)

ὁ, das Leben ; eigentlich Nebenform von βία, die Lebenskraft, die Stärke ; vgl. ζάλος ζάλη, κύμβος κύμβη, πέτρος πέτρα, πλάνος πλάνη, πύλος πύλη, ὕδρος ὕδρα, χλόος χλόα, χνόος χνόη, χρόος χρόα, χύτρος χύτρα ; αἶθρος αἴθρα, κοῖτος κοίτη, οἶμος οἴμη ; χῶρος χώρα ; σφαῖρος σφαῖρα ; δραγμός δραγμή, δεσμός δεσμή oder δέσμη ; ἄνδραχνος ἀνδράχνη, ἕσπερος ἑσπέρα, θάλαμος θαλάμη, κάλαμος καλάμη, στέφανος στεφάνη, χάραδρος χαράδρα. Bei Hom. βίος dreimal : Od. 15.491 ἀνδρὸς δώματ' ἀφίκεο ἠπίου, ὃς δή τοι παρέχει βρῶσίν τε πόσιν τε ἐνδυκέως, ζώεις δ' ἀγαθὸν βίον ; 18.254, 19.127 εἰ κεῖνός γ' ἐλθὼν τὸν ἐμὸν βίον ἀμφιπολεύοι, μεῖζόν κε κλέος εἴη ἐμὸν καὶ κάλλιον οὕτως.
Bei den Folgenden:
   1) das Leben, von Pind. an, bei Tragg., u. in Prosa überall. Nach den Gramm. von ζωή, dem bloßen Existieren eines Geschöpfes, so unterschieden, daß es nur das Leben vernünftiger Wesen bezeichnet ; doch sagt Xen. Mem. 3.11.6 βίος φαλάγγων ; Nicarch. 17 (XI.397) ἡμιόνων ; – Lebenszeit, Lebensdauer, im Ggstz von θάνατος ; sehr gew. βίον ζῆν, διάγειν, διατελεῖν, διατρίβειν, διεξάγειν, διέρχεσθαι ; Ggstz τελευτᾶν ; s. auch ἀπορρηγνύναι, ἀποψύχειν, ἐκλείπειν, ἐκπλῆσαι, καταστρέφειν, μεταλλάττειν ; – ἐπὶ τοῦ σοῦ βίου, bei deinen Lebzeiten, Plat. Phaedr. 242a ; pleon. ζωῆς βίος Epinom. 982a ; Plut. Consol. Apoll. p. 350.
   2) das Leben u. Wirken, Lebensart, Lebenswandel, VLL ἐπιτήδευμα ; vgl. B.A. 30, der β. θαλάττιος, ῥητορικός aufführt ; Arist. Eth. Nic. 1.5 βίος ἀπολαυστικός, πολιτικός, θεωρητικός ; vgl. Plat. Legg. V.733d u. sonst ; Gewerbe, Dion.Hal. 2.28.
   3) Lebensunterhalt, ἐπηετανός Hes. O. 31 ; βίον ἔχειν 42 ; βίον καὶ πλοῦτον κτᾶσθαι Eur. Suppl. 450 ; ἀπ' ἔργων ἀνοσίων Her. 8.106 ; ἑτέρωθεν Aeschin. 1.195 ; βίον πορίζειν τινί Ar. Vesp. 706 ; ὁπόθεν βίον ἕξει Plut. 534 ; βίον ποιεῖσθαι ἐντεῦθεν Thuc. 1.5, davon leben ; ἀπὸ γεωργίας Xen. Oec. 6.11 ; ἀπὸ θαλάσσης ἔχειν Plut. Symp. 8.8.2 ; βίον συλλέγεσθαι ἀπό τινος Plat. Legg. XI.936b ; ἀγείρειν Theocr. 14.40 ; ὁ βίος αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θαλάττης Xen. Hell. 7.1.2 ; von Tieren, Mem. 3.11.6.
   4) bei Arist. u. bes. Sp., wie Luc. Tim. 4.25 Hel. 1.6, die Lebenden, die Welt ; Gramm. ἐν u. παρὰ τῷ βίῳ, im gewöhnlichen Leben, vgl. B.A. 113.25 καθ' οὗ ὁ βίος τάσσει, der gew. Sprachgebrauch.
   5) Wohnort, βίους ἱδρύσαντο Dion.Hal. 1.68.
   6) Lebensbeschreibung, Plut.

βίος, -ου, ὁ,
[in LXX chiefly for יָמִים ;]
__1. period or course of life, life: Luk.8:14, 1Ti.2:2, 2Ti.2:4, 1Jn.2:16.
__2. living, livelihood, means (in Pro.31:14 for לֶחֶם; see DCG, ii, 39a): Mrk.12:44, Luk.8:43 15:12, 30 21:4, 1Jn.3:17.†
SYN.: ζωή, is life intensive, 'vita quâ, vivimus,' the vital principle; βίος, life extensive, 'vita quam vivimus,' (1) the period of life, (2) the means by which it is sustained. Hence, in cl., ζ., being confined to the physical life common to men and animals, is the inferior word (cf. zoology, biography). In NT, ζωή is elevated into the ethical and spiritual sphere (cf. Tr., Syn., §xxvii). (AS)