prés. épq. au sens d’un fut. (seul. 1 sg. IL. 15, 194 et 2 sg. βέῃ, IL. 16, 852 ; 24, 131 ; par renforcem. épq. 1 sg. βείομαι, IL. 22, 431) vivre.

Étym. apparenté à βίος et βιόω.

and βείομαι, Homeric subj. used as fut., I shall live, οὔ τι Διὸς βέομαι φρεσίν Il. 15.194; οὐδ’ αὐτὸς δηρὸν βέῃ 16.852, cf. 24.131; τί νυ βείομαι αἰνὰ παθοῦσα ; 22.431. (Cf. βιόμεσθα, βίονται (v. βιόω), whence βίομαι, βίε’ should perh. be restored in Hom.)

auch βείομαι, Hom. nur praes. mit Futur-, Bdtg. ich werde wandeln (βῆναι), ich werde leben, Il. 15.194, 16.852, 22.431, 24.131. Andere bringen es mit βίος zusammen ; danach wäre βείομαι die ursprüngl. Form, durch guna ει aus ι.