εος-ους (τὸ) fond, profondeur, en parl. de la mer, IL. 18, 38, 49 ; au plur. IL. 1, 358 ; 13, 21, 32 ; OD. 1, 53 ; PD. O. 7, 105 ; AR. Ran. 666 ; en parl. d’une forêt, OD. 17, 316 ; fig. le fond (du cœur) ANTH. 5, 274.

Étym. poét. c. βάθος ; cf. βαθύς.

εος, τό, poet., = βάθος, depth of the sea, κατὰ βένθος ἁλός Il. 18.38, 49; ἁλὸς βένθοσδε Od. 4.780, 8.51; in pl., ὅστε θαλάσσης πάσης βένθεα οἶδεν 1.53; ἐν βένθεσσιν ἁλός Il. 1.358; βένθεσι λίμνης 13.21, 32; also βαθείης βένθεσιν ὕλης Od. 17.316; metaph, βένθεϊ σῆς κραδίης AP 5.273 (Paul. Sil.). — Used also by Emp. 35.3, al., Pi. O. 7.57, and in lyr., E. Fr. 304, Ar. Ra. 666. (Cf. βαθύς.)

(Nebenform von βάθος, vgl. πάθος πένθος), τό, die Tiefe ; bei Hom. meist die Tiefe des Meeres : κατὰ βένθος ἁλός Il. 18.38, 49, θαλάσσης πάσης βένθεα Od. 1.53, 4.386, ἐν βένθεσσιν ἁλός Il. 1.358, 18.36, βένθεσι λίμνης Il. 13.21, βαθείης βένθεσι λίμνης Versende 18.32 ; vom Walde Od. 17.316 βαθείης βένθεσιν ὕλης Versende, offenbar nach dem Muster der eben vorgelegten Stelle Il. 13.32 gedichtet. – Pind. Ol. 7.57 ἁλμυροῖς ἐν βένθεσιν. – Oefter bei Sp. übertr., κραδίης Paul.Sil. 27 (V.274); ἐχεφροσύνης Id. 68 (IX.767).