ος, ον [κᾰ]
      1 qui regarde d’un mauvais œil, qui jette un sort, PLUT. Qu. conv. 5, 7, 1 ; ALCIPHR. 1, 15 ; d’où subst. ὁ β. sorcier, DÉM. 582, 1 ; joint à γόης, STR. 654 ; à τελχίς, SYN. 570 ;
      2 p. suite, curieux, jaloux, AR. Eq. 103 ; Pl. 571 ; DÉM. 307, 20 ; en parl. de choses, DÉM. 320, 24 ;
      3 p. ext. dénigrant, médisant, calomniateur, méchant, DÉM. 271, 10 ; joint à συκοφάντης, STR. 640 ; à δύσκολος, PLUT. Fab. 26 ; à πικρός, PHIL. 1, 429 ; MAN. 5, 102, etc. ; en parl. de choses, ANTH. 9, 756 (cf. 9, 544).

• Sup. βασκανώτατος, COM. (PLUT. M. 469 b ; 515 d ; cf. COM. fr. 4, 671 Mein.).

Étym. p.-ê. emprunt à un substrat pré-indo-europ.

ὁ, one who bewitches, sorcerer, as a term of abuse, D. 21.209, Men. Pk. 279, Str. 14.2.7; β. καὶ φθοροποιός St.Byz. s.v. Θίβα.
slanderer, D. 18.132, Vett.Val. 358.5. Adj. βάσκανος, ον, slanderous, malicious, Ar. Eq. 103, Pl. 571; ὁ συκοφάντης πανταχόθεν βάσκανον D. 18.242, cf. Str. 14.1.22; δύσκολος καὶ β. Plu. Fab. 26; β. πρᾶγμα… ποιοῦντες D. 18.317; β. ἔσσ΄, Ἀΐδα Erinna 6.3; κώμων β. ἐστι λίθος AP 9.756 (Aemil.); μ’ ὁ β. ἥρπασε δαίμων Epigr.Gr. 345; freq. in sepulchral inscriptions, IG 14.1362, etc. ; Sup. -ώτατος Com.Adesp. 359. Adv. -νως J. AJ 11.4.9, Porph. VP 53. β. ὀφθαλμός evil eye, Plu. 2.680c, cf. Alciphr. 1.15.

ον (βασκαίνω), Böses nachredend, verläumderisch, neidisch, Ar. Eq. 103, Plut. 571 ; Plat. Ax. 369a ; öfter bei Dem., βάσκ. δὲ καὶ πικρὸν καὶ κακόηθες οὐδέν ἐστι πολίτευμα ἐμόν 18.108 ; vgl. πονηρὸν ὁ συκοφάντης καὶ βάσκανον καὶ φιλαίτιον 18.242 ; oft Anth., ᾍδης Erinn. 3 (VII.712); μίτος μοιρῶν Ep.adesp. 582 (APP 271); δαίμων ad. 656 (VII.328). Der superl. in einer Dichterstelle bei Plut. Tranquillit. 8. Als subst., Verläumder, Klätscher, Dem. 18.132 ; καὶ συκοφάντης Strab. XIV p. 640. Bes. der behert, beschreit, Plut. Sympos. 5.7 ; die Hexe, Rufin. 38 (V.28).

1. slanderous, envious, malignant , (Aristophanes Comicus)
2. as Substantive a slanderer , (Demosthenes Orator)
3. a sorcerer , (Demosthenes Orator) (ML)