α, ον :
      1 qui concerne l’étable, la bergerie ou les bergers ; ἀστὴρ αὔ. A.RH. 4, 1630, l’étoile du soir ou du berger ; p. ext. rustique, EUR. Ion 500 (sel. d’autres, qui résonne du son de l’aulos, de αὐλός) ;
      2 c. αὔλειος, MÉN. (STOB. Fl. 74, 11) au fém. -ιος.

Étym. αὐλή.

α, ον, (αὐλή I) belonging to folds, ἀστὴρ αὔλιος ΄star that bids the shepherd fold΄, A.R. 4.1630, cf. Call. Fr. 539; ὅταν αὐλίοις συρίζῃς, ὦ Πάν, τοῖς σοῖσιν ἐν ἄντροις dub.l. in E. Ion 500 (lyr.). αὔλιος θύρα dub.l. in Men. 546; cf. αὐλία θύρα· πυλών, Hsch.

zu den Ställen, Viehhöfen gehörend ; ἀστὴρ αὔλιος, der Abendstern, bei dessen Aufgang die Herden in die Hürden getrieben wurden, Ap.Rh. 4.1630. Bei Eur. Ion. 500 liest Hermann αὐλίοις συρίζων für αὐλείοις, u. leitet es von αὐλός ab, wie αὔλιος θύρα = αὐλεία, Men. Stob. Flor. 74.11.