αὐτό·νομος, ος, ον :
      1 qui se régit par ses propres lois, indépendant, autonome, en parl. d’États et de personnes, HDT. 1, 96, etc. ; THC. 1, 139, etc. ; αὐτ. ἀπό τινος, XÉN. Hell. 5, 1, 36, indépendant de qqn ; p. anal. en parl. d’animaux, qui vit à sa guise, libre, ANTH. 7, 8 ;
      2 p. ext. qui agit de soi-même, volontairement ou spontanément, SOPH. Ant. 821.

Étym. αὐ. νόμος.

ον, living under one΄s own laws, independent, of persons and states, Hdt. 1.96, 8.140. αʹ, Cratin. 15 D., etc. ; freq. in Th., αὐ. ἐπὶ σφῶν αὐτῶν οἰκεῖν Id. 2.63; ἀφιέναι αὐ. τινα Id. 1.139; αὐ. ποιεῖν τινα Id. 5.33; αὐ. ἀπό τινος X. HG 5.1.36, cf. Lac. 3.1; πόλις… ἐλευθέρα καὶ αὐ. IG 3.481, al. ; αὐ. πολιτεία Plu. Rom. 27. generally, of one΄s own free will, ἀλλ’ αὐ.… Ἀΐδην καταβήσει S. Ant. 821 (lyr.).
of animals, feeding and ranging at will, AP 7.8 (Antip.Sid.).

nach eigenen Gesetzen, also frei u. unabhängig lebend, Her. 8.140.1 ; ᾍδαν καταβήσει Soph. Ant. 815 ; Sp.; bes. von Staaten, unabhängig, mit ἐλεύθερος verbunden, öfter Dem.; πόλεις Pol. 4.27 ; πολιτεία Plut. Rom. 27. – Von Tieren, frei weidend, ἀγέλαι θηρῶν Antip.Sid. 67 (VII.8).