αὐτο·πρόσωπος, ος, ον, qui se montre ou parle en face, càd. sans masque, en parl. d’un acteur, ATH. 452 f ; LUC. Im. 3, etc.

Étym. αὐ. πρόσωπον.

ον, in one΄s own person, without a mask, of an actor, Ath. 10.452f, cf. Jul. Mis. 367b; αὐ. φανῆναι Luc. Pr. Im. 3; αὐ. ὁρᾶν τὸ κάλλος Id. Tim. 27; λέγειν Id. JTr. 29; speaking in one΄s own person, Sch. Il. Oxy. 1086.64, al. ; συγγράμματα αὐ.
in which the author speaks in his own person, Ammon. in Cat. 4.16; cf. αὐτοδιήγητος. Adv. -πως, θεσπίσαι Ph. 2.208; εἰσάγειν τοὺς κωμῳδουμένους Hermog. Stat. II (v.l. -πους); ὑποκρινόμενος Him. Ecl. 2.21; ἀντεπιστεῖλαι CPR 20 ii 5 (iii AD).

(πρόσωπον), in eigener Person, ohne Maske, ὑποκρίτης Ath. X.452f ; κάλλος Luc. Tim. 27 ; λέγειν, in eigener Person sprechen, Iup. trag. 29 ; Ggstz δι' ἐπιστολῆς Synes.; τὰ αὐτοπρόσωπα, sc. συγγράμματα, den διαλογικά u. ἐξωτερικά entgegengesetzt, wo der Verfasser in eigener Person lehrend auftritt, Sp.