αὐτ·άρκης, ης, neutre αὔταρκες, qui se suffit à soi-même, càd. :
      1 qui existe ou subsiste par soi-même, HDT. 1, 32 ; ATT. ; p. opp. à πολλῶν ἐνδεής, PLAT. Rsp. 369 b ; χώρα ou πόλις αὐτ. THC. 1, 37 ; 2, 36 ; ARSTT. Pol. 1, 2, 8, région ou ville qui se suffit à elle-même, qui n’a pas besoin d’importations ; αὐτ. εἴς τι, PLAT. Pol. 271 d ; πρός τι, THC. 2, 51 ; XÉN. Mem. 4, 8, 11 ; PLAT. etc. qui suffit par lui-même pour qqe ch. ; avec l’inf. XÉN. Cyr. 4, 3, 4 ; DÉM. 32, 12, etc. suffisant par soi-même pour ;
      2 qui se contente de ce qu’il possède, ARSTT. Pol. 1, 8 ; DH. 5, 48 ; ANTH. 6, 302, etc. ;
      3 adapté, proportionné, correspondant à, HÉRON ;
      4 t. de balist. qui se fait de soi-même à point : αὐτ. καταγωγή, HÉRON, refoulement à bout de course ou à point, dans les machines de jet.

• Sup. -έστατος, HPC. 351, 4 ; THC. 2, 36 ; STR. 127 ; CLÉM. Pæd. 314, 11.

Étym. αὐτός, ἀρκέω.

ες, (< ἀρκέω) sufficient in oneself, self-supporting, independent of others, ἀνθρώπου σῶμα ἓν οὐδὲν αὔ. ἐστιν Hdt. 1.32; αὐ. εἰς πάντα Pl. Plt. 271d; εἰς εὐδαιμονίαν, of ἀρετή, Zeno Stoic. 1.46; οὐκ αὐ. ἀλλὰ πολλῶν ἐνδεής Pl. R. 369b; ὁ σοφὸς αὐταρκέστατος Arist. EN 1177b1, cf. Epicur. Sent.Vat. 45; αὐτάρκη φρονεῖν E. Fr. 29; νηδὺς αὐ. τέκνων helping itself, acting instinctively, A. Ch. 757; αὐ. βοή a self-reliant shout, S. OC 1057 (s.v.l.); πόλις αὐ. θέσιν κειμένη Th. 1.37, cf. 2.36 (Sup.); οἰκία αὐταρκέστερον ἑνός, πόλις δ’ οἰκίας Arist. Pol. 1261b11; τὸ τέλειον ἀγαθὸν αὔ. εἶναι δοκεῖ Id. EN 1097b8; σῶμα αὔ. πρός τι strong enough for a thing, Th. 2.51, cf. X. Mem. 4.8.11; c. inf., able of oneself to do a thing, εἰ γὰρ αὐτάρκη τὰ ψηφίσματα ἦν ἢ ὑμᾶς ἀναγκάζειν κτλ. D 3.14, cf. X. Cyr. 4.3.4. Adv. -κως, ἔχειν Arist. Rh. 1362a27; Sup. -έστατα, ζῆν X. Mem. 1.2.14.
sufficient in quantity, ἀργύριον αὔ. εἰς σιτωνίαν Ph. 2.69; ὕδωρ αὔ. τοῖς ποιμνίοις J. AJ 2.11.2, cf. PLond. 3.1166.6 (i AD), POxy. 729.19 (ii AD); ὄξους τὸ αὐταρκέστατον Gal. 13.1046. Adv. -κως sufficiently, BGU 665.18 (i AD), Plot. 3.3.3, Theol.Ar. 45.

αὔταρκες, sich selbst genügend, der keines Anderen, keine Unterstützung bedarf, αὐτάρκης καὶ τελεώτατος θεός Plat. Tim. 68e ; αὐτὸς αὑτῷ αὐτ. Rep. III.387d ; Ggstz πολλῶν ἐνδεής II.369b ; vgl. Tim. 33d ; εἴς τι Polit. 271d, wie Thuc. 2.36 ; πρὸς εὐδαιμονίαν Plat. Def. 413e ; πρὸς πᾶσαν περίστασιν Pol. 3.31 ; τὸ αὔτ. = αὐτάρκεια Arist. Eth. Nic. 1.7.6 ; vgl. Aesch. Ch. 746 ; χώρα, den nötigen Unterhalt darreichend, Isocr. 4.42 ; χώρα αὐτ. ταῖς πρὸς τὸν πόλεμον παρασκευαῖς Pol. 5.55 ; θέσις αὐτ., eine Lage, die den Staat unabhängig macht, Thuc. 1.37 ; σῶμα, vollkommen, stark, Her. 1.32 ; βοά Soph. O.C. 1060 ; αὐτάρκεις κτήσασθαι Xen. Cyr. 4.3.4.
• Adv. αὐταρκέστατα ζῆν, ganz zufrieden leben, Xen. Mem. 1.2.14.

αὐτάρκης, -ες
(< αὐτός, ἀρκέω), [in LXX: Pro.30:8 (חֹק), Sir.5:1 11:24 31:28 40:18, 4Ma.9:9 * ;]
as in cl., in philosophical sense, self-­sufficient, independent; subjectively, contented: Php.4:11 (in non-lit. π., the word means simply enough, sufficient; MM, see word).†
(AS)