ά, όν [ᾰ]
   I sanglant :
      1 ensanglanté, ESCHL. Ag. 789 ; SOPH. Tr. 766, etc. ; αἱματηρὸν ἐξαφρίζεσθαι μένος, ESCHL. Ag. 1067, exhaler sa fougue dans une écume sanglante ; d’où meurtrier, funeste, SOPH. O.C. 552, etc. ;
      2 qui respire le sang, avide de sang, ESCHL. Eum. 137 ;
      3 causé par le sang versé, SOPH. Ph. 695 ;
   II de sang, sanguin (goutte, flux, etc.) EUR. Ph. 1415 ; HPC. Coac. 201.

➳ Fém. -ός, EUR. Or. 962.

Étym. αἷμα.

ά, όν (ός, όν E. Or. 962): — bloodstained, χεῖρες S. Ant. 975 (lyr.); ξίφος E. Ph. 625; ὄμμα bloodshot, Id. IA 381; φλὸξ αἱματηρὰ κἀπὸ… δρυός, i.e. ἀφ’ αἵματος καὶ δρυός, fed by the blood of the victim and the wood, S. Tr. 766; esp.
bloody, murderous, πνεῦμα A. Eu. 137; τεῦχος Id. Ag. 815; θηγάναι Id. Eu. 859; ὀμμάτων διαφθοραί S. OC 552; στόνος caused by the blood-reeking wound, Id. Ph. 694 (lyr.).
of blood, μένος A. Ag. 1067; σταγόνες gouts of blood, E. Ph. 1415; αἱ. ῥοῦς Hp. Coac. 502; αἱ. φλέβες conueying blood, Philostr. VA 8.7.

(bei Eur. Or. 962 auch 2 Endg.), blutig, oft bei Trag., τεῦχος, μένος, ἔρις, πράγματα, Aesch. Ag. 789, 1037, Ch. 467, Eum. 685 ; φλόξ, Opferflamme, Soph. Tr. 763 ; σταγόνες Eur. Phoen. 1415 ; Soph. sogar στόνος Phil. 689, Klage über die blutige Wunde.