ης, ες :
      1 qui concerne ou contient la cause : τὸ αἰτ. M. ANT. 4, 21 ; 5, 13, la forme, p. opp. à τὸ ὑλικόν ;
      2 t. de gr. qui exprime l’idée de cause, causal, DYSC. Pron. 267 ; DL. 7, 72.

Étym. αἰτία, -ωδης.

ες, resembling a cause, quasicausal, Stoic. 2.119 (in Adv. -δως, sed leg. -ῶδες); causal, οὐσία Plot. 6.8.14; στοιχεῖα Simp. in Ph. 17.25; τὸ αἰτιῶδες formal, as opp. to τὸ ὑλικόν, M.Ant 4.21, etc. ; πρότασις αἰ.
giving the cause of the conclusion, Anon. in SE 3.36. Adv. -δως causally, Dam. Pr. 106.
Gramm., causal, ἀξίωμα Chrysipp. Stoic. 2.70; σύνδεσμοι A.D. Synt. 245.13, al.

ες, den Grund enthaltend, bei M.Anton. als das Formelle, dem ὑλικόν, dem Materiellen, entgegengesetzt, z.B. 4.21.