α, ον :
      1 de nature éthérée ou céleste, EUR. fr. 836 Nauck ;
      2 qui s’avance, s’élève ou brille dans les airs, SOPH. O.C. 1082 ; EUR. Med. 440, etc. ; αἰθέριον κίνυγμα, ESCHL. Pr. 158, figure suspendue dans les airs.

➳ Fém. -ιος, EUR. fr. 836 Nauck.

Étym. αἰθήρ.

α, ον, also ος, ον E. Fr. 839.10, Arist. Mu. 392a31: — of αἰθήρ or the upper air, hence, high in air, on high, A. Pr. 158 (anap.), Th. 81, S. OC 1082, etc. ; αἰθερία ἀνέπτα flew up into the air, E. Med. 440, cf. Andr. 830; αἰ. γῆ, of the moon, Pythag. ap. Simp. in Cael. 511.26; epith. of Zeus, Arist. Mu. 401a17.
ethereal, heavenly, φύσις Parm. 10.1; οἱ αἰ. Hierocl. in CA 27 P. 484M. ; γονή E. Fr. l.c. Adv. -ίως Iamb. Myst. 1.9. — Trag. only in lyr.

α, ον (Arist. mund. 2 ἡ αἰθέριος φύσις), ätherisch, κόνις, zum Himmel sich erhebender Staub, Aesch. Spt. 81 ; νεφέλαι Soph. O.C. 1084 ; νέφος Ar. Av. 776 ; oft Eur., αἰθερία ἀνέπτα, zum Aether ; πάλλε πόδ' αἰθέριον Tr. 325 ; αἰθερία πέτρα Suppl. 989, der hohe Fels ; sp.D. Seltener in Prosa, Tim.Locr. 96c ; πῦρ Plut. Lys. 12 ; ὕδωρ aqu. et ign. 3.