ής, ές [ᾰ] éternel, ESCHL. Eum. 572.

Étym. rapprochement avec αἰεί par étym. populaire.

ής, ές [ᾱ]
      1 déplorable, triste, PD. P. 1, 83 ; I. 1, 49 ; ESCHL. Eum. 479, etc. ;
      2 pénible, dur, PD. P. 4, 236.

➳ Ion. -ηνής, ARCHIL. 20.

Étym. inconnue.

Ion. αἰηνής, ές, poet. word, δεῖπνον αἰηνές Archil. 38; αἰανὴς κόρος, κέντρον, λιμός, Pi. P. 1.83, 4.236, I. 1.49; also in Trag. (not E.), Νυκτὸς αἰανῆ τέκνα A. Eu. 416; νυκτὸς αἰ. κύκλος S. Aj. 672; αἰ. νόσος A. Eu. 479, 942 (lyr); αἰ. βάγματα Id. Pers. 636 (lyr.); αἰ. πάνδυρτον αὐδάν ib. 941 (lyr.); Πέλοπος… ἱππεία, ὡς ἔμολες αἰ. τᾷδε γᾷ S. El. 506; of Time, εἰς τὸν αἰ. χρόνον A. Eu. 572, IG 9(1).886.2 (Corcyra); eternal, θεός Lyc. 928. Adv. αἰανῶς for ever, A. Eu. 672; — αἰανός, Hsch., Suid. s.v. λεύκη ἡμέρα, and v.l. in A. Eu. 416, 479, S. Aj. 672, El. 506, is dub. (Prob. fr. αἰεί, everiasting, perpetual, hence in bad sense, wearisome, persistent.)

(ἀεί) immerdauernd, χρόνος Aesch. Eum. 542;
• Adv. αἰανῶς μένειν 642 ; s. αἰανός.

[ᾱν], ές, schmerzlich, traurig, Aesch., vom Klageruf, βάγματα Pers. 627 ; αὐδή 903 ; νόσος Eum. 457, 902 ; mit αἶ, αἰνός zusammenhängend. Pind. κόρος P. 1.83 ; λιμός I. 1.49 ; κέντρον P. 4.286 ; δεῖπνον αἰανὲς προὔθηκεν Archil. frg. 20.