ή, όν [ᾱᾱ]
      1 riverain du Phase, en Colchide, AR. Nub. 109 ; XÉN. An. 4, 6, 5, etc. ; ὁ Φασιανὸς ὄρνις, CALLIX. (ATH. 387 d, etc.) ; EL. N.A. 13, 18 ; LUC. M. cond. 17 ; ATH. 387 a, le faisan, litt. l’oiseau du Phase, en Colchide ;
      2 avec jeu de mots sur le sens de φαίνειν, dénoncer, AR. Ach. 726, cf. Φασιανικός.

Étym. Φᾶσις.

όν, from the river Phasis (v. Φᾶσις); — ὁ φ. (sc. ὄρνις), the Phasian bird, pheasant, Phasianus colchicus, Mnesim. 9, Ar. Nu. 109 (where some took it for a Phasian horse, cf. Sch. ad loc., Ath. 9.387a, and cf. Φασιανοὶ ἵπποι, Φασιανικοὶ δὲ ὄρνεις Hdn. Gr. post Phryn. p. 459 Lobeck), Arist. HA 557a12, 633b2, Thphr. Fr. 180, Ptol.Euerg. 2 (b) J., Edict.Diocl. 4.17 (Aeg.); Φ. ὄρνιθες Callix. 2, cf. Ath. 14.654c, etc. ; — also φασιανικός, Ar. Av. 68 (with a play on συκοφαντικός, as φασιανὸς ἀνήρ represents συκοφάντης in Id. Ach. 726), Paul.Aeg. 1.83; Φ. ὄρνιθες Poll. 6.52; Φ. στέαρ Aët. 5.118.