οῦς (ἡ) Sardaigne, î. de la Méditerranée, HDT. 1, 170 ; AR. Vesp. 700, etc.

➳ Gén. Σαρδόνος, POL. 1, 24, 5, etc. ; ou Σαρδῶνος, STR. 106.

ἡ, gen. όος contr. οῦς, dat. οῖ, Sardinia, Hdt. 1.170, Ar. V. 700; the obl. cases are sts. Σαρδόνος, όνι, -όνα (as if from Σαρδών), Plb. 1.24.5 sq., 1.79.1, etc. ; Σαρδῶνος is f.l. in Str. 2.4.3; a nom. Σαρδώνη in Hsch. (s.v.l.). — Hence Adj. Σαρδόνιος, Hdt. 1.166, Theoc. 16.86; cf. σαρδάνιος (hence Σαρδονία = Σαρδώ, CIG 2509.14); — also Σαρδονικός, Hdt. 2.105, Arist. Mete. 354a21, Poll. 5.26; Σαρδώνιος, Str. 2.4.3, 2.5.19, etc. ; Σαρδωνικός, Lyc. 796; Σαρδῷος, ῴα, ῷον, Plb. 1.42.6, etc. ; — Σαρδοί, οἱ, the Sardinians, D.S. 21.16; Σαρδῷοι Plb. 1.88.9; γῆς τῆς λεγομένης σάρδης = Lat. Sarda, a kind of fuller΄s earth from Sardinia, Gal. 13.734, cf. Plin. HN 35.196.
a precious stone, prob. = σάρδιον or σαρδόνυξ, Luc. Dom. 15, Philostr. Im. 1.6.