έως (ὁ) Pèlée, litt. qui vit dans la boue, n. de rat, BATR. 19.

Étym. πηλός.

έως (ὁ) Pélée, fils d’Éaque, époux de Thétis et père d’Achille, IL. 16, 381 ; 24, 61 ; EUR. I.A. 107, etc. ; XÉN. Cyn. 1, 8 ; PLAT. Leg. 944 a, etc.

➳ Voc. Πηλεῦ, EUR. Andr. 1053, etc. Gén. épq. Πηλῆος, IL. 11, 769, etc. ; OD. 11, 494, 505, etc. ; épq. poét. et ion. Πηλέος, IL. 16, 21, etc. ; OD. 24, 36 ; PD. P. 5, 6, etc. ; HDT. 7, 191, etc. ; dat. -εῖ, HÉS. Th. 1006 ; PD. P. 3, 154, etc. ; ATT. ; épq. -έϊ, IL. 24, 61, etc. ; ou -ῆϊ, IL. 16, 381, etc. ; A.RH. 4, 814, etc. ; THCR. Idyl. 17, 56 ; acc. -έα [ᾰ] PD. N. 5, 48, etc. ; ATT. ; épq. -ῆα, IL. 9, 480, etc. ; A.RH. 2, 870, etc. ; plur. Πηλεῖς, PLUT. Fort. Rom. 9, des hommes comme Pélée.

Étym. πάλλω, litt. celui qui agite la lance.

s. LGPN

ὁ, gen. έως, Ep. ῆος or εος, acc. έα (monosyll.) S. Fr. 487, E. Andr. 22 ; — Peleus, Il. 18.18, etc. ; Πηλέως μάχαιρα, prov. of unexpected aid, Sch. Ar. Nu. 1059 ; — Adj. Πήλειος, α, ον AP 9.476b; Ep. Πηλήϊος, η, ον Il. 18.60; Patron. Πηλεΐδης, ου, Ep. εω and αο, ὁ, son of Peleus, 15.64, 614; Ep. also Πηληϊάδης, 1.1; Dor. Πηλεΐδας Pi. P. 6.23 ; — also Πηλεΐων, ωνος, ὁ, Il. 16.195, etc. (also as name of a frog, with play on πηλός, Batr. 206); Πηλεΐωνάδε to Peleus’ son, Il. 24.338. (Popularly derived from πηλός (which however has α in Dor.); hence prov. μὴ δεῖν τὸν Οἰνέα Πηλέα ποιεῖν don΄t make wine into lees, Ath. 9.383c, cf. Demetr. Eloc. 171.)