ή, όν [ᾱ] de Pan, LUC. Bacch. 6 ; δεῖμα, JOS. B.J. 5, 2, 5 ; θόρυϐος, DS. 14, 32 ; τάραχος, PLUT. Cæs. 43, etc. terreur panique, parce que les bruits entendus dans les montagnes et les vallées étaient attribués à Pan ; subst. τὸ πανικόν, POL. 5, 96, 3 ; 20, 6, 12 ; τὰ πανικά, DH. 5, 16, m. sign.

Étym. Πάν.

ή, όν, of or for Pan, πηγή Luc. Bacch. 6. of fears, panic, groundless, π. δεῖμα J. BJ 5.2.5; πανικόν, τό, panic, π. ἐμπεσόντος αὐτοῖς Plb. 20.6.12; πανικῷ περιπεσόντες Id. 5.96.3; pl. πανικά D.H. 5.16; also θόρυβος ὁ καλούμενος π. D.S. 14.32; π. τάραχος Plu. Caes. 43, Onos. 41.2, cf. Plu. 2.356d, Corn. ND 27, Polyaen. 1.2, Sch. E. Rh. 36; hence πανικόν, a canard, startling and baseless rumour, Cic. Att. 14.3.1, 16.1.4; cf. πάνειον.

vom Pan herrührend, Sp.; bes. π. θόρυβος, π. ταραχαί, π. δεῖμα u. dgl., ein panischer Schreck, d.i. ein plötzlicher Schreck, dessen Ursache nicht sogleich deutlich ist.