άδος (ἡ) [ᾰδ] Pallas :
      1 surn. d’Athèna ; Π. Ἀθήνη ou Ἀθηναίη, IL. 1, 200, etc. ; OD. 1, 125, etc. Pallas Athènè ; abs. PD. O. 2, 4, etc. ; Παλλάδος ἄστυ ou πόλις, ESCHL. Pers. 347 ; EUR. Hec. 466, etc. la ville de Pallas, càd. Athènes ; Παλλάδος ἀκταί, γῆ, etc. ESCHL. Eum. 10 ; EUR. Ion 912, etc. le rivage, la terre de Pallas, càd. l’Attique ; Παλλάδος ἀστοί, ESCHL. Eum. 1044 ; ou λεώς, EUR. I.T. 960, le peuple de Pallas, càd. les Athéniens ;
      2 p. ext. prêtresse vierge, STR. 816.

Étym. cf. πάλλαξ.

s. LGPN

άδος, ἡ, Pallas, epith. of Athena, Παλλὰς Ἀθηναίη Il. 1.200, etc. ; later used alone, = Ἀθήνη, B. 5.92, Hdt. 5.77, IG1². 573, etc.
coin bearing the head of Pallas, Eub. 6 (pl.).
maiden-priestess, Str. 17.1.46, Eust. 1742.37. Pythag. name for five, Theol.Ar. 32. (Commonly deriv. from πάλλω, either as Brandisher of the spear, or παρὰ τὸ ἀναπεπάλθαι ἐκ τῆς κεφαλῆς τοῦ Διός, etc., Pl. Cra. 407a, EM 649.52, cf. Eust. 84.43, but prob. orig.
virgin, maiden, cf. πάλλας and v. παλλακή fin., πάλλαξ.)