Μουσ·αγέτας, v. Μουσηγέτης.

[ᾱᾱ] α, ὁ, Dor. for Μουσηγέτης (v. infr.), leader of the Muses, epith. of Apollo, Pi. Fr. 116; ὁ μ. καὶ ἀρχαγέτας τᾶς ποιητικᾶς θεός SIG 699.1 (Delph., ii BC); — in Att. form Μουσηγέτης, Pl. Lg. 653c, D.S. 1.18, Jul. Or. 4.132a, al. ; voc. Μουσηγέτα, IG 12(5).893 (Tenos); also epith. of Heracles, in dat. Μουσαγήτῃ, ib. 14.101* (perh. spurious). [ᾱ prop., as in Pi. ; but ᾰ in Orph. H. 34.6 codd.]