α, ον [ῡ] de Lydie, PD. N. 4, 45, etc. ; ESCHL. Suppl. 550 ; SOPH. Tr. 432 ; XÉN. An. 1, 5, 6, etc. ; Λυδία λίθος, BACCHYL. fr. 14, 1, ou Λυδίη πέτρη, THCR. Idyl. 12, 36, pierre lydienne, càd. pierre de touche pour éprouver l’or ; subst. ἡ Λυδία (s.-e. γῆ ou χώρα) la Lydie, contrée d’Asie Mineure, XÉN. Cyr. 6, 1, 25, etc. ; An. 1, 2, 5, etc. ; DÉM. 23, 155 Baiter-Sauppe, etc. ; ion. Λυδίη, HDT. 1, 79, etc.

➳ Fém. -ος, PD. N. 4, 45 ; LUC. V.H. 1, 8, etc.

Étym. Λυδός.

s. LGPN

α, ον, of Lydia, Lydian, αὐλοί Pi. O. 5.19; σύκινα PCair. Zen. 33.12 (iii BC); also ος, ον Luc. VH 1.8, Harm. 1; prov., παρὰ τὸ Λύδιον ἅρμα θέειν to be left far behind, Diogenian. 6.28, Greg. Cypr. 2.99, cf. Pi. Fr. 206; Λυδία λίθος, ἡ, a siliceous stone used to assay gold, and first discovered in Lydia, elsewhere βάσανος, Λυδία γὰρ λίθος μανύει χρυσόν B. Fr. 10; also Λ. πέτρη Theoc. 12.36; and ἡ Λ. Anon. in An.Ox. 3.216; Λ. λίθος, of the magnet, S. Fr. 800; Λύδιον, τό, a kind of vase, Λ. μέζω AJA 31.349.