ή, όν :
      1 du temps de Kronos, càd. vieux, antique, en parl. de choses, AR. Pl. 581 ; PLAT. Lys. 205 c ; ou de pers. joint à ἀρχαῖος, LUC. Rh. præc. 10 ;
      2 de Saturne, à Rome ; ἡ Κρονικὴ ἑορτή, PLUT. Pomp. 34, la fête des Saturnales ; Κρ. ἀστήρ, ANTH. 11, 227, la planète Saturne.

• Cp. -ώτερος, PLAT. l. c.

Étym. Κρόνος.

ή, όν, = Κρόνιος ; Κ. ἀστήρ the planet Saturn, AP 11.227 (Ammian.); ζῴδια Paul. Al. O. 3; Κ. ἑορτή, = Saturnalia, Plu. Pomp. 34, Porph. Antr. 23; Κ. λόφος, = Κρόνιον, Pi. O. 5.17; also Κ. ὄχθος ib. 9.3.
old-fashioned, out of date, Ar. Pl. 581, Pl. Ly. 205c (Comp.); πρᾶγμά τι γιγνόμενον ἀεί, Κρονικόν Alex. 62.2, cf. Com.Adesp. 1052.
prov., Κ. λῆμαι, of the short-sighted, Diogenian. 5.63, Hsch.