αρος (ὁ) [ᾰρ] = lat. Cæsar, César :
   I surn. des membres de la gens Julia, à Rome, d’où au plur. οἱ Καίσαρες, PLUT. Per. c. Fab. 3, etc. les Césars ;
   II particul. :
      1 général et dictateur romain, DS. 1, 4 ; PLUT. Cæs. etc. ;
      2 titre des empereurs romains, DH. 1, 21 Reiske ; NT. Matth. 22, 17 ; PLUT. M. 319 c, etc. ;
      3 titre donné, à partir d’Hadrien, à l’héritier désigné de l’empire, JOS. B.J. 5, 2, 5, etc. ; DC. 66, 11, etc.

s. LGPN

αρος, ὁ, (said to be Punic, = elephant, Lyd. Mens. 4.102) Caesar, a cognomen of the Gens Julia; esp. of Julius Caesar, D.S. 5.22, Str. 4.5.3, etc. ; Κ. ὁ θεός prob. in OGI 767.5; also of Augustus, ib. 458.9 (9 BC), Nic.Dam. Vit. Caes. tit., etc. ; ὁ νεὸς Κ., opp. ὁ πρεσβύτερος Κ., ib. 6; in general, the Emperor, OGI 473.8, etc. ; Καίσαρος ἀπελεύθερος ib. 629.90, etc. ; Πρῖμος Καίσαρος, i.e. Primus the Emperor΄s slave, Wilcken Chr. 112.4; ἀπόδοτε τὰ Καίσαρος Καίσαρι Ev. Luc. 20.25; pl., οἱ Καίσαρες OGI 516.21; as title of the designated successor, Καίσαρα ἀποδεικνύει Hdn. 2.15.3, etc. ; name of month in the province of Asia, OGI 458.54, etc. ; — hence Καισάρειος.

Καῖσαρ, -αρος, ὁ
Cæsar: Mat.22:17, Luk.2:1, Jhn.19:12, Act.25:8 ff., al
(AS)