ή, όν [ᾱ]
      1 de Carie ou de Carien, HDT. 1, 171 ; καρικὴ μοῦσα, PLAT. Leg. 800 d, ou καρικὸν αὔλημα, AR. Ran. 1302, air de flûte carien, càd. chant funéraire, d’ord. joué par des Cariens ;
      2 p. ext. digne d’un Carien, càd. vil, misérable, SOPH. fr. 485.

Étym. Κάρ.

s. LGPN

ή, όν, Carian, λόφος Alc. 22, cf. Hdt. 1.171, al. ; used for εὐτελής, worthless, κ. τράγοι S. Fr. 540. Κ. ἔλαιον a kind of salve, Ophel. 5; Κ. φάρμακον Hp. Ulc. 16. Καρικὴ μοῦσα funeral song, dirge, Pl. Lg. 800e; Κ. αὐλήματα Ar. Ra. 1302; Κ. μέλος Pl.Com. 69.12 (dub.l.). Καρική (καρίκη cod.)· ἀσύνθετος (leg. ἀσύνετος), καὶ ἄμπελος, Hsch.