GRC

Bailly

gén. Κηρός (ἡ) :
   I
déesse de la mort, IL. 23, 79, etc. ; HÉS. Th. 211 ; d’où au pl. les génies de la mort, IL. 8, 73 ; 12, 326, etc. ; EUR. H.f. 870, etc. ; Κὴρ θανάτοιο, OD. 11, 171, etc. ; Κῆρες θανάτοιο, IL. 2, 834, etc. m. sign. ; p. ext. divinités ou êtres funestes : les Érinyes, ESCHL. Sept. 1055 ; EUR. El. 1252 ; les déesses du malheur, SOPH. O.R. 472 ; le Sphinx, ESCHL. Sept. 777 ;
   II destin, sort, SOPH. Tr. 453 ; particul. en mauv. part :
      1 mort, IL. 2, 228, etc. ; OD. 2, 316, etc. ; κὴρ θανάτοιο, IL. 16, 687, m. sign. ; particul. mort violente, IL. 1, 228 ; joint à φόνος, IL. 2, 352, etc. ;
      2 p. suite, malheur, infortune, calamité, ESCHL. Ag. 206 ; PLAT. Leg. 937 d ; particul. maladie, SOPH. Ph. 42 ; κ. οὐ καλή, SOPH. Tr. 454, sort non beau, càd. déshonneur, SOPH. Tr. 564 ;
      3 vice, défectuosité quelconque, DH. 2, 3, etc.

Étym. pré-grec.

Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »

LSJ

ἡ, Aeol. Κᾶρ Alc. (v. infr.), gen. Κηρός, acc. Κῆρα ; Dor. pl. Κᾶρες Hipparch. ap. Stob. 4.34.8 (v.l. Κῆρες), but sg. κήρ Trag. in lyr. (v. infr.): — the goddess of death or doom, Κὴρ… Θανάτοιο Od. 11.171, etc. ; Κῆρες… Θανάτοιο Il. 2.834, etc. ; ἐν δ’ Ἔρις ἐν δὲ Κυδοιμὸς ὁμίλεον ἐν δ’ ὀλοὴ Κ. Il. 18.535; ἐμὲ μὲν Κ. ἀμφέχανε στυγερή, ἥ περ λάχε γιγνόμενόν περ 23.79; διχθάδιαι Κῆρες, of Achilles, 9.411; Κῆρες μυρίαι 12.326; Κῆρες Ἀχαιῶν, Τρώων, 8.73, 74; Κ. νηλεόποινοι Hes. Th. 217; Κ. Ἐρινύες A. Th. 1060 (anap.); Κ. ἀναπλάκητοι S. OT 472 (lyr.), cf. Tr. 133 (lyr.), Pi. Fr. 277, E. El. 1252, HF 870 (troch.); ἁρπαξάνδρα Κ., of the Sphinx, A. Th. 777 (lyr.); prov., θύραζε Κῆρες (v.l. Κᾶρες), οὐκ ἔνι (v.l. ἔτ΄) Ἀνθεστήρια, of those who want the same always, Zen. 4.33, Suid. s.v. θύραζε. as Appellat., doom, death, esp. when violent, rarely without personal sense in Hom., τὸ δέ τοι κὴρ εἴδεται εἶναι that seems to thee to be death, Il. 1.228; κῆρ’ ἀλεείνων 3.32, al. ; φόνον καὶ κ. φέροντες 2.352, al. ; freq. later, ὐπὰ κᾶρι… διννάεντ’ Ἀχέροντ’ ἐπέραισε Alc. Supp. 7.7; μέλαιναν κῆρ’ ἐπ’ ὄμμασιν βαλών E. Ph. 950. νοσῶν παλαιᾷ κηρί plague, disease, S. Ph. 42, cf. 1166 (lyr.); in a general sense, βαρεῖα μὲν κ. τὸ μὴ πιθέσθαι grievous ruin it were not to obey, A. Ag. 206 (lyr.); ἐλευθέρῳ ψευδεῖ καλεῖσθαι κ. πρόσεστιν οὐ καλή an unseemly disgrace, S. Tr. 454. pl. sts. in Prose, blemishes, defects, [τοῖς καλοῖς] κ. ἐπιπεφύκασιν Pl. Lg. 937d; [τόποι] ἰδίας ἔχουσι κῆρας Thphr. CP 5.10.4; κ. σύμφυτοι D.H. 2.3, cf. 8.61; ἁμαρτίαι καὶ κ. Plu. Cim. 2; σῶμα ἀκήρατον τῶν ἐκτὸς κ. Ti.Locr. 95b, cf. Ph. 1.368, al. ; rarely sg., συνήθειαν ὥσπερ τινὰ κ. Plu. Ant. 2, cf. Ph. 1.440. (Perh. cogn. with κεραΐζω.)
Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)

Pape

κηρός, ἡ,
1) die Todesgöttin, die Göttin des Sterbens, bes. beim gewaltsamen Tode, die den Griechen schrecklich erscheint, während der Todesgott, Θάνατος, unter einem freundlichen Bilde dargestellt wird ; Todesgeschick, Hom., sowohl sing. als plur.; sie erscheint mit der Ἔρις u. dem Κυδοιμός auf dem Schlachtfelde in blutgetränktem Gewande, die Verwundeten u. Sterbenden herumzerrend, Il. 18.535. Nach Il. 23.79 ist dem, der gewaltsames Todes sterben soll, schon bei der Geburt eine eigene Κήρ zugeteilt, die ihn zur bestimmten Zeit ereilt ; nur Achilles hat zwei Keren, Todeslose, zwischen denen ihm zu wählen gestattet war, 9.411. μυρίαι, 12.326, denn es gibt unzählig viel Keren der einzelnen Menschen oder viel verschiedene Todesarten. Κῆρες Ἀχαιῶν, Τρώων, 8.73. Die einzelne Κήρ heißt μέλαινα, ὀλοή, κακή ; auch Κῆρες θανάτοιο. – Uebh. Unglück u. Verderben ; so das Verderben, das die Angel unter die Fische bringt, Il. 24.82. – Bei Hes. Th. 217, 220 erscheinen die Keren als Rache- od. Strafgöttinnen, wie Aesch. Spt. 1047 vrbdt ὦ μεγάλαυχοι καὶ φθερσιγενεῖς Κῆρες Ἐρινύες (759 aber ist es die Sphinx); ἀναπλάκητοι Soph. O.R. 472 ; Ταρτάρου Eur. Herc.Fur. 870, vgl. El. 1252. – Später übh. UnglücksGöttin.
2) als Appellativum, das Todesgeschick, der Tod ; τὸ δέ τοι κὴρ εἴδεται εἶναι Il. 1.228, das dünkt dir der Tod zu sein ; u. so ist es auch wohl in den Vrbdgn φόνον καὶ κῆρα φέρειν, θάνατον καὶ κῆρα φυγεῖν zu nehmen, wo es bei Wolf noch immer groß geschrieben ist ; μέλαιναν κῆρ' ἐπ' ὄμμασιν βαλών Eur. Phoen. 957. – Verderben ; βαρεῖα μὲν κὴρ τὸ μὴ πυθέσθαι Aesch. Ag. 199 ; vgl. Soph. Tr. 133 ; auch von der Krankheit des Philoktet, νοσῶν ἀνὴρ κῶλον παλαιᾷ κηρί Phil. 42, vgl. 1151 ; Schmach, Tr. 454. Auch in Prosa, τοῖς πλείστοις τῶν καλῶν οἷον κῆρες ἐπιπεφύκασιν Plat. Legg. XI.937d ; Tim.Locr. 95b ἀκήρατος τῶν ἐκτὸς κηρῶν καὶ τῶν ἐντός ; Sp., wie Plut. Anton. 2 ; καὶ ἆται Dion.Hal. 8.61 ; so auch A., ganz allgemein, auch in sittlicher Beziehung, Fehler, Unvollkommenheit ; διὰ τὸ πολλὰς καὶ ποικίλας αὐτῇ συνεισάγεσθαι κῆρας 8. Emp. adv.eth. 180.
Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)
memory