➳ Voc. Γανύμηδες, LUC. D. mort. 4, 1. — Gén. Γανυμήδους, THGN. 1345 ; PLAT. Phædr. 255 c ; AR. Pax 724, etc. ; épq. et poét. Γανυμήδεος, IL. 5, 266 ; EUR. Or. 1392 ; ANTH. 9, 77, etc. ; ou Γανυμήδευς, ANTH. 12, 133 ; irrég. Γανυμήδου, ANTH. 12, 37. — Dat. Γανυμήδει, PD. O. 10, 124 ; épq. -εϊ, NONN. D. 31, 254 ; 39, 65 ; ANTH. 12, 69. — Acc. Γανυμήδη, PLAT. Leg. 636 c ; ATH. 566 d ; épq. Γανυμήδεα, HH. Ven. 202 ; A.RH. 3, 115 ; THCR. Idyl. 12, 35 ; ANTH. 12, 221 ; plus souv. Γανυμήδην, XÉN. Conv. 8, 30 ; EUR. Cycl. 582 ; ANTH. 11, 330, 331 ; 12, 220 ; DÉM. DH. STR. etc.

Étym. γάνος, μήδομαι.