αντος (ὁ) [ῐ] d’ord. au plur. les Géants, race d’hommes sauvages, énormes, et qui furent détruits par Zeus, OD. 7, 59, 206 ; 10, 120 ; fils de Gæa (v. Γαῖα), sel. HÉS. Th. 185 ; postér. au sg. en parl. de Capanée, ESCHL. Sept. 423 ; d’Encélade, Q. SM. 14, 584 ; d’Orion, NONN. D. 13, 98 ; de Typhon, NONN. D. 1, 415, etc. ; p. ext. grand, fort, violent, en parl. du vent, ESCHL. Ag. 692.

➳ Dat. pl. Γίγασιν [ᾱ] OD. 10, 120 ; et Γιγάντεσσιν, OD. 7, 59, 206 ; PD. N. 101. — [γῐ] SIB. 1, 93 ; 2, 276.

Étym. inconnue.

s. LGPN

αντος, ὁ, mostly in pl., Giants, ὑπέρθυμοι Od. 7.59; Κύκλωπές τε καὶ ἄγρια φῦλα Γιγάντων ib. 206; οὐκ ἄνδρεσσιν ἐοικότες ἀλλὰ Γίγασιν 10.120; γ. γηγενέται Hes. Th. 185, cf. E. Ph. 128 (lyr.); of Capaneus, A. Th. 424. as Adj., mighty (γίγαντος· μεγάλου, ἰσχυροῦ, ὑπερφυοῦς, Hsch.), Ζεφύρου γίγαντος αὔρᾳ Id. Ag. 692 (lyr.), cf. Eurytus (PLG 3.639).

αντος, ὁ, gew. im plur., Giganten, bei Hom. ein wilder, riesiger Volksstamm, Od. 7.59, 206, 10.120 ; nach Hes. Th. 185, Söhne der Gäa, dah. γηγενεῖς ; Aesch. nennt Spt. 406 den Kapaneus so ; Sp., bes. LXX. u. K.S. = ein wilder Riese.
[in Or.Sib. ῑ.]